30 rozdział

"Choć nie znaliśmy się długo, byłaś bliską mi osobą

Przez ten okres, nie widziałem świata poza Tobą

I dalej go nie widzę, nie wiem jak sobie poradzę."

~ Edzio x Beszczel - Lovesong 

Następne dni mijały szybko zarówno dla Hinaty i Sakury, które cały swój czas poświęcały na treningi. Nawet nie zauważyły, kiedy stały się bardziej doświadczone i silniejsze. Mimo to wiedziały, że na tym nie mogą poprzestać i żeby być przydatnym członkiem Akatsuki muszą przejść jeszcze wiele treningów.

Tymczasem w świątyni ognia wszyscy już pakowali się i szykowali do powrotu do bazy.

- Nareszcie! – wykrzyknęła Haruno, gdy tylko przekroczyli próg świątyni.

- Czyżby trening, aż tak cię wykończył, Sakuro? – spytał starszy Uchiha z niekrytym uśmiechem.

- Daj spokój. – odparła i nagle jakby wokół niej roztoczyła się mgła. – Myślałam, że zginę.

Wszyscy się roześmiali, a później Itachi i Sasuke ich nieco wyprzedzili, a Sakura i Sasori zostali nieco w tyle.

- Teraz mamy tylko długą drogę powrotną. – Wyszczerzył się Sasori.

- Nawet mi nie mów. – Właśnie sobie przypomniała o tym jakże długim i ważnym szczególe. Akasuna ją objął i Haruno ze zdziwieniem spostrzegła, że już nie czuję się tak bardzo speszona jak to było kiedyś. Wcześniej bliskość Sasoriego ją zawstydzała, a teraz… po prostu się przyzwyczaiła. Podczas treningów przyłapywała się na myśli o czerwono-włosym i o tym, że chciałaby by ją przytulił. A teraz znowu będzie mogła spędzać z nim dużą ilość czasu. Uśmiechnęła się do siebie.

- Jak chcesz to mogę cię ponieść. – mruknął cicho.

- Nie… no co ty… dam sobie radę. – powiedziała, lecz rzeczywiście wolałaby usnąć w jego ramionach. Chwilę później jej pragnienia się spełniły, bo mimo tego, że stanowczo odmówiła Akasuna już miał ją w ramionach. Pisnęła cichutko.

- Sasori… nie musisz mnie nieść!

- Dam sobie radę. – powiedział cytując jej słowa, tyle, że zrobił to o wiele pewniej. Więcej już jej nie trzeba było. Chwilę później zmorzył ją sen i po prostu usnęła, czując jego miarowe bicie serca.

~*~

Dzisiaj również ostatni raz Hinata i Kisame trenowali aż do zmierzchu. Jutro mieli opuścić wioskę i udać się do bazy. Rekin był bardzo zadowolony z treningów i uznał, iż Hyuuga zrobiła ogromny postęp, choć nie okazywał tego. Deidara wciąż się wściekał, że Hinata ma dla niego tak mało czasu i że on musi tak długo przebywać w towarzystwie Nico. To samo myślała Nishi o nich i o ich kłótniach. Blondyn oburzył się jeszcze bardziej, słysząc, iż Kuro zaprosił Hinate na nocną przechadzkę.

- On chcę po prostu porozmawiać. Zapewne o Shiro i Kisame. No wiesz… nie wiem czemu, ale uważam, że o to mu chodzi. – Wytłumaczyła, gdy związywała włosy w kitkę.

- Ta jasne. – powiedział Deidara, którego to raczej nie przekonało. – Pewnie mu się spodobałaś.

- Daj spokój. On ciągle kocha Shiro, nie mógłby pokochać innej.

- Powiedziałaś, że wszyscy mówią, że jesteś do niej podobna.

- A jednak Shiro to Shiro, a ja to ja. – Uśmiechnęła się do niego. – Nie martw się o mnie. Jak wrócę do złożę ci sprawozdanie. – powiedziała, będąc już przy drzwiach.

- Koniecznie!

I wyszła. Noc była bardzo chłodna, w końcu był początek października. Na niebie gwiazdy wysypały się niezwykle wielką lawiną, przy czym nieboskłon wyglądał przepięknie. Możliwe, że gdyby była z kimś innym uznałaby, że sceneria jest dość romantyczna.

Swe kroki nakierowała na starą chatkę Shiro i Kisame. Tam powiedział, żeby się spotkali.

Po dziesięciu minutach już tam była, tam już czekał Kuro. Szczerze mówiąc, kiedy do niego podeszła on się nawet nie przywitał, powiedział jedynie „chodź”. I już. A więc poszła. I zaczął mówić. Mówił jej o Shiro, a ona w ciszy wysłuchała tego co miał do powiedzenia. Bardzo ją kochał, również bardzo cierpiał, było to mocno widać, gdy ją wspominał. A później uznał, iż może ją przerosnąć, że już jej nawet dorównała, i nie tylko jest do niej podobna z wyglądu, ale i charakteru. Jednak zaraz zaprzeczył, że ją kochał czy mógłby się zakochać. Powiedział, że w jego sercu, była, jest i zawsze będzie Shiro. Nigdy nie będzie miał innej.

A Hinata wiedziała, że Kuro nie kłamię. Wiedziała, że te słowa są największą prawdą jaką słyszała. Nie mógł pokochać innej. Shiro za bardzo ścisnęła jego serce. Nie wiedzieć czemu, ale kiedy pomyślała o jedynej osobie na całe życie przed oczami nie stanął jej Naruto. Tylko Deidara. Zdecydowanie chłopak był dla niej ważny, lecz sama nie wiedziała co myśleć. Kiedyś uznali, że będą tylko przyjaciółmi, ale teraz coś zdecydowanie zmieniło. Natomiast Naruto dawno nie widziała i tak jak kiedyś myślała o nim codziennie, tak dziś nawet przez minutę przez głowę nie przewinął się Uzumaki.

Kuro odprowadził ją pod sam apartament.

- Chyba już się więcej nie zobaczymy. – powiedział.

- Nie, jestem pewna, że wrócę tu razem z Kisame-san. – zapewniła z uśmiechem.

- Byłoby bardzo miło, gdybyś wpadła… nie wiem czemu, ale każdy potraktował by cię jako kopię Shiro, a ja uważam, że to tak jakbyście po prostu były siostrami.

- Nie znałam jej, ale jestem pewna, że bym ją bardzo pokochała jako siostra, gdyby żyła.

- Ja też jestem tego pewien. Dlatego odwiedź mnie, daj znać, jeśli będziesz potrzebowała pomocy, bo nie zapominaj, będę się opiekować małą siostrzyczką Shiro. – I ujął jej podbródek do góry i ucałował w czoło. – Do zobaczenia.

Powiedział to i odszedł. Hyuuga uśmiechnęła się pod nosem. Choć od niedawna znała Kuro traktowała go jak brata i choć w ogóle nie znała Shiro, to kochała ją jak siostrę. W końcu kiedyś uratowała jej życie, przyszła z pomocą. Była tego pewna.

~*~

Wędrówka minęła bardzo szybko. Po nocowaniu w hotelu natychmiast ruszyli ku bazie i tam też zaraz Itachi i Sakura udali się do Tobiego. Jak zawsze siedział za biurkiem, a jego twarz zakrywała pomarańczowa maska. Z jednego otworu spoglądało na nich oko sharingana. Itachi poszedł bliżej, a Sakura została nieco w tyle.

- Wróciliśmy z treningu.

- I jak poszło?

- Znakomicie. Jutro dam ci raport.

- Rozumiem, możecie iść do swoich pokoi.

Haruno już miała wychodzić, kiedy usłyszała swoje imię.

- A i Sakura, macie z Hinatą już swój pokój. Jest pod numerem siódmym.

- Rozumiem. – powiedziała nachmurzona. Ale chociaż pójdzie na chwilę i spotka się z Sasorim i weźmie rzeczy, ale jak bardzo dobrze Tobi umiał czytać w jej myślach.

- Twoje ubrania i w ogóle wzięła Hinata, więc się nie kłopocz.

- Ok…

Itachi i Sakura wyszli z pokoju. Przed drzwiami czekał Sasori. Uśmiechnął się do niej promiennie i już ruszył w stronę swojego pokoju.

- Nie idziesz do mnie? – spytała z uśmiechem.

- Co?

- Mam już swój pokój.

- Co?! – jęknął, na co Itachi, który jeszcze znajdował się dość blisko parsknął śmiechem, ale zaraz puszczając oczko Sakurze wszedł do swojego pokoju.

„Idiota”, pomyślała.

- Chyba żartujesz, jak ja się z tobą położę spać?

- No chyba się nie położysz. – Uśmiechnęła się zadziornie.

- CHYBA. – Odwzajemnił uśmiech, a Haruno puściła to mimo uszu. I ruszyła w stronę siódemki, a Sasori za nią. Otworzyła drzwi i ujrzała coś dziwnego. Strona Hinaty był tak różnorodnie ozdobiona, że jej strona wydawała się wręcz „szara”.

- Trzeba to ogarnąć.

Mimo wszystko ubrania i bielizna były poukładane. Tak samo jak broń i inne bzdety. Nie miała tylko plakatów. Jednak w tej samej chwili w rogu ze strony Hinaty ujrzała ogromne pudło z kartką. Podeszła i wzięła do rąk liścik.

„Sakuro!

Tu są różne dekorację od Konan, wybierz coś sobie, aby na twojej stronie nie było tak pusto! Mam nadzieję, że kiedy już wrócę, zastanę ciebie w NASZYM pokoju!

Hinata :)”

- Co to? – spytał Sasori.

- Stare rzeczy Konan, mam coś sobie wybrać.

I zaczęła grzebać, znajdując plakat aktora, którego bardzo mocno wielbi i kwiaty wiśni do powieszenia na ścianę. Przyozdobiła nimi ścianę i pokój nieco się rozjaśnił. Postawiła na szafkach parę zdjęć. Ustawiając je Sasori po kolei każdemu się przyglądał.

- Ciebie też chcę na zdjęciu.

- Tak? Czemu?

- Bo… sądzę, że jesteś dla mnie ważny. – Odwróciła się i spojrzała w jego brązowe oczy.

- Ty też jesteś dla mnie ważna. – Objął rękoma jej twarz i nachylił się delikatnie. Zamykał już oczy, to samo zrobiła Sakura. Czuła jego oddech na twarzy. Był tak blisko. Tak bardzo tego pragnęła. Tak bardzo chciała w końcu, by pokazał jak bardzo jest czuły wobec niej. Usłyszeć od niego dwa proste słowa. Chciała po prostu, żeby… był blisko.

- Sakurcia! Wróci…! Eee ?! – Do pokoju wparowała Hinata. Oblała się czerwonym rumieńcem i natychmiast pochyliła się do przody. – Bardzo przepraszam! Już sobie idę!

- Nie zostań! – Natychmiast oderwała się od Sasoriego i złapała Hinatę za rękę, która już miała wybiegać.

- To ja lepiej pójdę. Pewnie Deidara też już jest… dawno go nie widziałem, nawet się za nim stęskniłem. – I uśmiechnął się do nich jak gdyby nigdy nic, po czym wyszedł, zamykając za sobą dość głośno drzwi.

- Przeszkodziłam wam! – pisnęła Hinata.

- Och, daj spokój!

Natychmiast posadziła ją na łóżko i usiadła obok niej.

- No więc… jak było?

I zaraz poleciało milion opowieści o swoich wyprawach. Każda wymieniała się trafnymi uwagami. Uwielbiały takie rozmowy. Mogły wreszcie wszystko z siebie wyrzucić, posłuchać opinii osoby trzeciej i dalej rozmyślać nad nurtującymi tematami. Mogły piszczeć, jeśli jakiś chłopak je objął lub po prostu zagadał. W końcu po godzinnej wymianie opowieści, obje westchnęły, a Hyuuga spojrzała na nią z uśmiechem.

- To jak z tym Sasorim? Przed wyprawą mówiłaś, że nic nie ma.

- Och, Hinacia! Gdyby to było takie łatwe! On nic nie powiedział o tym co mówiłam po pijaku, a wiesz co mówiłam, jedynie Itachi skądś wie i się obawiam. I boli mnie myśl, że on mógłby wygadać, ponieważ ja… naprawdę go kocham.

- CO?! – wydarła się na cały głos, a Sakura szybko zaczęła ją uciszać. – KIEDY?

- W sumie to nie mam pojęcia, być może już dawno, ale dopiero teraz zdałam sobie sprawę, przed chwilą powiedziałam, że jest dla mnie ważny, a on mi odpowiedział, że ja dla niego też. Sama nie wiem.

- Jak to nie wiesz?! On cię również kocha! Powiedział, że mu na tobie zależy i chciał cię pocałować! A ja wam przeszkodziłam!

- Oj, mówiłam, żebyś dała spokój. Szczerze mówiąc to nawet dobrze. Chcę żeby sprawy zostały jak są. Chociaż nie zerwiemy i stracimy ze sobą kontaktu, bo jeślibyśmy byli to to mogłoby być możliwe. A tak to, mogę się do niego przytulać i mam go cały czas przy sobie.

- Ale nie możesz się bać, jeśli naprawdę go kochasz, a on ciebie to nie ma co czekać!

- Jednak… wolę jeszcze poczekać, jestem pewna, że w końcu dojdziemy do tego rozdziału, niech wszystko się dzieję naturalnie, nie będę nic przyśpieszała.

- Skoro tak mówisz… a… i właściwie… jeśli chodzi o miłość. – Zaczęła się robić cała czerwona. – Myślę, że coś jest na rzeczy z Deidarą.

- DEIDARĄ?!

- No… Ogólnie byliśmy przyjaciółmi, ale teraz jest jakoś inaczej… on coraz częściej mnie przytulał, a mnie coraz częściej się to podoba i chcę więcej.

- Hinato Hyuuga, to oznacza tylko jedno! Jesteś w pierwszej fazie zakochania!

- Tak właśnie myślałam, ale boję się, że Deidara myśli o mnie tylko jako o przyjaciółce.

- Wątpię w to, skoro cię przytula no i w ogóle to coś jest na rzeczy. Musisz poczekać na rozwój sytuacji.

- Chyba masz rację. – Westchnęła, a Sakura spojrzała na nią badawczym wzrokiem.

- A co z Naruto?

- Przestałam o nim myśleć, jakby go nigdy nie było, chyba to już koniec… a to dziwne. Kochałam go od dziecka, a mała odległość nad oddzieliła.

- To nie odległość. Gdyby to była odległość, to wtedy, kiedy odszedł na trzyletni trening już dawno byś nie zaprzątała nim głowy. To wina Deidary. – Uśmiechnęła się szeroko.

- Chyba masz rację. Po za tym z perspektywy czasu widzę, że Naruto był bardziej dla mnie wzorem. Nadal oczywiście jest, ale wtedy głównie po prostu go podziwiałam.

- Rozumiem…

- A właśnie… Co z Sasuke?

- Nie wiem jak to powiedzieć, ale czuję do niego to co do Itachiego. Kocham go jak brata.

- Itachiego jak brata?

- Podczas odpoczynków przy moich treningach mnóstwo rozmawialiśmy. Itachi nie jest taki małomówny, da się z nim pogadać. Powiedział, że zawsze mi pomoże i będzie mnie traktował jako jego kolejne rodzeństwo.

- To miłe.

- Nawet nie wiesz jak.

Później już tylko się wykąpały i poszły spać. Haruno ułożyła się wygodnie w łóżku i spojrzała na już śpiącą Hinatę. Uśmiechnęła się pod nosem. Nagle usłyszał jak ktoś wchodzi. Ostrożnie i po cichu. Podniosła się do pozycji siedzącej i ujrzała tylko czerwoną czuprynę.

- Ciiicho. – szepnął.

I nic więcej nie mówiąc wlazł pod jej kołdrę i objął ją, patrząc prosto w oczy. Wplótł dłonie w jej włosy i bawił się nimi, przeplatając je przez palce.

- Przyzwyczaiłem się do ciebie. Nie mogę bez ciebie zasnąć. – wyszeptał.

- Musisz się odzwyczaić, jeśli pewnego dnia Hinata albo ktoś inny nas zobaczy nie będzie za ciekawie.

- Będę wychodził z rana. Obiecuję.

- No dobrze, ale postaraj się w końcu zasnąć sam.

- A jak się wtedy będę tobą opiekować?

- Nie potrzebuję opieki, Sasori. Jestem silna. – skłamała. Chciała by się nią zajmował i poświęcał cały swój czas. Dla niej tylko dla niej. Nie była silna.

- Wiem, ale ja muszę mieć i tak pewność.

- Czasem cieszę się, że stawiasz na swoje. – Wtuliła się w jego tors i przyłożyła lewe ucho do jego serca, przysłuchując się jego biciu. Lubiła ten dźwięk. Choć często będąc na misjach z Sasuke była przy nim blisko i również słuchała jego bicia serca, ale nigdy nie zwracała na to uwagi. A teraz ten rytm coś jej przypominał. I nagle zrozumiała co. Wsłuchała się w swoje serce. Biło tak samo jak serce Sasoriego. Z jej oczu popłynęła jedna łza. – Sasori…

- No?

- Twoje serce bije tak samo jak moje.

- To chyba oczywiste.

- Czemu?

Ale dziś już jej nie odpowiedział. Widocznie nie był jeszcze na to czas. Po prostu pocałował ją w czubek głowy i szepnął „Dobranoc”. 

Witam!

Nie mam nic na swoje wytłumaczenie. 

Mam nadzieję, że rozdział się podobał. Teraz tylko wprowadzenie do WIELKIEJ AKCJI i WIELKA AKCJA

Liczę na to, że się spodoba, ale nie wiem kiedy to wszystko będzie, bo najpierw muszę to wszystko przemyśleć i w ogóle bo wiele jeszcze szczegółów nie dopracowanych i wiele jeszcze niedociągnięć.

Ale mam nadzieję, iż wszystko, szybko pójdzie i gładko ~! 

Pozdrawiam i liczę na jeszcze jakieś oznaki, że trochę was jest :*

PA ~!

~Edit

PS: Jutro moje urodziny xD (25.09) BITCHES ~!