28 rozdział

"‘Cause all I need is you, you’re in my mind.

Oh yeah.

‘Cause all I need to do is close my eyes 

And you’ll be by my side.

All I need to do… is be with you.

Everything I do – I do it, girl, for you."

Tom Felton- "All I Need"

Po nocy spędzonej na dwóch latających tworach, kiedy słońce wschodzić zaczęło ponad horyzont oświetlając przy tym mglistą przestrzeń wokół nich, zauważyli, iż dotarli do Kiri. Jak zawsze owiana mgłą i usłana w wąwozach.

Jako iż nic nie można było ujrzeć, zlecieli niżej. Kisame znał wszystkie te tereny jak własną kieszeń, więc to on był ich „oczyma” w tej wędrówce. Pomimo tego, że pole widzenia było minimalne, on wiedział dokładnie gdzie lecieć. Już po niespełna godzinie byli przed bramą tejże wioski. Deidara i Nico cofnęli swe techniki i każdy uważnie przyglądał się Kisame, który przechodził spokojnie przez bramę wioski. Chwilę potem zatrzymali go strażnicy, a on jedynie z uśmiechem unieruchomił ich i wykonał kilka pieczęci. Padli, a on zwlókł ich na swoje miejsca. Wyglądali tak jakby spali. Rekin zawołał ich gestem ręki, a oni posłusznie przeszli przez bramę wprost do niego.

- Co im zrobiłeś, Kisame-san? – spytała Hinata.

- Po prostu uśpiłem. Kiedy się obudzą nie będą nic pamiętać i uznają, że najzwyczajniej w świecie zasnęli. Tak w ogóle to zdejmijcie płaszcze. Wioska kiedyś regularnie korzystała z naszych usług, ale teraz są naszymi wrogami.

Każdy posłusznie schował płaszcze do plecaków.

Ruszyli uliczkami, pełnymi straganów, sklepów i restauracji. Każde stoisko i budynek były zachowane w niebieskich barwach. Wokół biegały dzieci ubrane w ciepłe stroje, bo na dworze było chłodno, jak to w jesienny poranek. Hyuuga chciała użyć byakugana, by zobaczyć jak jest dalej w wiosce, gdyż mgła zdecydowanie ograniczała jej pole widzenia, ale postanowiła się nie wychylać.

- Idziemy bardziej na odosobnione części wioski. – Zauważyła Nishi.

- Tak. – Zatrzymał się tuż przy ostatnim straganie, dalej były już tylko roztaczające się na wszystkie strony łąki. – Wy tu zostajecie, a ja i Hinata idziemy dalej. – zarządził, a reszta ze zdziwieniem kiwnęła potwierdzająco głową.

Hyuuga i Hoshigaki szli dalej wśród wysokich traw, gdzie na każdym źdźble utrzymywała się kropla rosy. Czasem powiewał zimny wiaterek, a wokół nich nadal unosiła się gęstwa mgła.

- Czemu idziemy tylko ty i ja? – spytała go. Szedł tuż przed nią.

- Ponieważ idziemy do domu, w którym mieszkałem ja i Shiro.

Hinata ze zdziwieniem zamrugała oczami.

- Och, w takim razie po co tam idziemy? – spytała. Jej mistrz nie był typem osoby sentymentalnej, która szłaby do swojego starego mieszkania, po to by rozdrapać stare rany. Tak bynajmniej jej się wydawało. Ogólnie był bardzo zimny i żartobliwy (w złym tego słowa znaczeniu), lecz kiedy w grę wchodziła Shiro mistrz zawsze stawał się poważny i… smutny.

- Kto wie? Dawno tam nie byłem. Zastanawiam się w jakim jest stanie.

Na tym zakończył. Hinata już nic nie powiedziała. Kisame także. Zrozumiała, że teraz zatopił się w wspomnieniach.

~*~

Sasori i Sasuke siedzieli tuż przed wejściem do ukrytego przejścia, w którym trenowała Sakura. Co chwilę słychać było rzucane techniki, głośne wybuchy i czasem głośne przeklęcia Haruno. Byli pewni, że to co tam się działo nie jest czymś przyjemnym ani dla Itachiego, ani dla dziewczyny. Byli tam już od wczoraj i chyba dziś także nie zamierzali wyjść.

Sasuke nadal miał w głowie nieprzyjemny poranek. Zaraz jak się obudził chciał porozmawiać z Sakurą, ale ten gnojek oczywiście musiał być parę kroków przed nim. Zaraz jak tylko się ogarnął wyszedł na zewnątrz. I co tam zobaczył? No oczywiście Akasune smacznie śpiącego i przytulającego JEGO Sakure. Wkurzył się, a gdy się obudzili oczywiście zaraz zaczął z nim kłótnie, a potem przyszli tam. I teraz musi z nim siedzieć.

Zastanawiał się jak to się stało. Jak tak łatwo mógł ją stracić? Przecież ona go kochała nad życie, nawet dla niego odeszła. A potem pojawił się ten dupek i wszystko zniszczył, akurat wtedy, gdy zaczął z nią rozmawiać, gdy zaczął na nowo rozbudzać w sobie to uczucie, które ona do niego tak żarliwie żywiła przez ostatnie siedem lat.

- Jak to zrobiłeś? – Zaśmiał się z pogardą. Z pogardą dla siebie samego.

- O co ci chodzi? – odparł zdezorientowany. Ten Uchiha był naprawdę pokręcony.

- O Sakure. Jak ci się udało sprawić, że to ciebie pokochała?

- Co? – Teraz już nic nie rozumiał, ale jego uwagę przykuła inna część zdania. Czy ona go kocha? Poczuł rozpierającą go radość i dumę. – Ona mnie kocha?

- Nie wiem. – No tak mógł się tego spodziewać. Ten Uchiha to zawsze zrobi mu nadzieję. – Po prostu woli ciebie ode mnie. Jak to zrobiłeś? – spytał, czując jak wszystkie siły się z niego ulatniają.

- Nie wiem. – odpowiedział tak samo jak on. Uśmiechnął się do siebie lekko. – Ale skoro jestem już tak blisko. Skoro woli mnie, zamiast ciebie, to będę parł dalej, aż w końcu mnie pokocha.

- Ty… też ją kochasz?

Sasori nagle poczuł, że policzki go pieką. Nigdy się do takich rzeczy publicznie nie przyznawał. Jednak jeszcze raz przeanalizował co on do niego powiedział. Coś było nie tak.

- Też? To znaczy, że ty ją kochasz?

- Oczywiście, że tak. – Zaśmiał się gorzko. – Kocham ją od kiedy skończyłem dwanaście lat, a potem musiałem odejść, ale nadal ją kochałem, a ona mnie, a teraz ty. Powiedz mi… powiedz mi teraz ty cholerny dupku, że skoro już w sumie wygrałeś i Sakura na pewno wybierze ciebie, to… to musisz mi tu i teraz powiedzieć, że ją kochasz.

Sasori spojrzał na niego całkiem poważnie. Czuł, że Sasuke nie żartuję, a przecież, on zawsze wiedział co czuje i może po prostu powiedzieć czy ją kocha czy nie. To łatwe.

- Tak, kocham ją.

~*~

Gdzie poszła Hinata?

No i ten stary dziad.

Deidara szedł wśród różnych straganów mając na głowie, wiecznie szukającego wrażeń chłopaka i cichą do szaleństwa dziewczynę. Towarzystwo marzeń. Dlatego lubił, kiedy Hinata była koło niego. Ale czy tylko dlatego?

Ostatnio wiele razy przyłapywał się na tym, iż często o niej myśli, wpycha się na jej misje i nie odstępuję jej prawie na krok, a gdy już to robi, to szału dostaję, bo nie ma jej w pobliżu. Na początku podobała mu się jako dziewczyna, potem pocałunek i zdał sobie sprawę, że ją skrzywdził i pomyślał, że to tylko przyjaźń. Teraz już sam nie wiedział. Gdy jej nie ma czuje pustkę, a gdy jest po prostu uśmiech sam mu wskakuję  na mordę. Sprawa do dupy, zwłaszcza dlatego, że nigdy nie był zakochany i nawet nie wie czy teraz jest.

Po za tym, że myśli o niej cały czas, nienawidzi gdy jej nie ma i jest szczęśliwy, gdy jest obok to nie ma żadnych objawów zakochania.

Tak.

Żadnych.

Jeszcze pewnie z parę można byłoby podać.

- Deidara, co ty robisz? – spytała grzecznie Nishi, wyrywając chłopaka z zamyślenia.

- Co? – odparł zdziwiony.

- Nie „co?” tylko taka prawda! Idziesz i robisz minę, które wyrażają jak bardzo starasz się myśleć, przypale! Weź idź z takim na miasto. – Nico oczywiście musiał dodać swoje trzy grosze. Deidara tylko obdarzył go morderczym spojrzeniem. Nie miał ochoty wykłócać się z tym matołem.

- Nie wiem o co wam chodzi… W każdym razie… Co robimy? Chyba nie będziemy chodzić w kółko?

- Może pokażemy ci kilka miejsc? – zaproponowała Nishi z lekkim uśmiechem.

- Czemu nie!

~*~

Przed nimi malował się mały domek, z wyblakłymi już ścianami w różnych kolorach i zielonym dachem. Był on już stary i mocno dotknięty piętnem czasu, lecz nie był, aż tak bardzo zaniedbany. Różnokolorowe ściany, wyglądające, jakby ktoś rzucił po prostu na niej kilka puszek farb, nie pozostawiały Hinacie dużo do myślenia. Malować je bowiem musiała Shiro, gdyż Kisame nigdy by się nie zgodził, na takie malunki. Farba w niektórych miejscach już schodziła, gdzie nie gdzie widać było, jakby ktoś niedawno chciał poprawić dzieło zmarłej czarnowłosej, ale pozostawał nieudany efekt, więc ten ktoś zapewne zaprzestał swych działań.

Kisame szedł powoli ku drzwiom domu, jakiś cień śmignął przy oknie. Rekin zmarszczył brwi, po czym w każdej chwili był gotów do wzniecenia walki. Nim to się jednak stało, jakiś mężczyzna otworzył drzwi i stanął w nich, przyglądając się badawczo Hinacie i Kisame. Każdemu po kolei z tą samą ciekawością. Miał on blond włosy, ułożone w nieładzie i starte dżinsy oraz przydużą bluzkę. Był bardzo przystojny, a jego twarz wyrażała niemy ból.

- Więc staruch w końcu wrócił.

Kisame lustrował go wzrokiem. On również był bardzo zdziwiony.

- To ty… - powiedział tylko.

.

A dlaczego teraz rozdział nie pojawiał się tak długo?

Dokładnie. Wczoraj dopiero mój wielce mądry brat kupił ładowarkę, a ja zaraz napisałam rozdział i oto jest ~! ^_^

Sasori i jego wyznanie, wiem, że się jaracie :3 Dei-dei i jego rozmyślania nad Hinacią i na końcu tajemniczy gość, zakładam, że ci, którzy czytali "1. Świat w kolorach Kuro i Shiro" ^_^ wiedzą o kogo chodzi :D

To chyba tyle ~! 

Pozdrawiam i do następnego ! :* <3