25 rozdział

"Szukając szczęścia Ty patrz na każdy krok

Gdy myślisz, że trzymasz je w garści ono wypada Ci z rąk"

Mesajah - Szukając Szczęścia ft. Kamil Bednarek 

Kiedy rano obudziła się w ramionach Sasoriego nie była może tak bardzo zdziwiona, gdyby nie chłodny wiatr muskający jej policzki. Uniosła leniwie powieki, ukazując światu swoje szmaragdowe oczy. Czuła jak Skorpion idzie wolnym tempem. Powoli kołysała się to w tą, to w tamtą stronę.
- Co się dzieję? - spytała zachrypniętym głosem.
- O! Wreszcie się obudziłaś! - Uśmiechnął się w jej stronę. Dziewczyna była jeszcze na tyle we wszystkim zagubiona, że nawet nie zamierzała odwzajemnić gestu. Rozglądała się przez chwilę, aż w końcu zobaczyła nieco dalej sylwetkę czarnowłosego. Zdała sobie sprawę, że znajdują się w lesie.
Gałęzie drzew poruszały się mozolnie pod wpływem lekkiego wiatru, a słońce toczyło walkę z chmurami, próbując na każdy możliwy sposób się przez nie przedrzeć. Drzewa od dawna były już „nagie”, pozbawione liści i życia. Teraz rozpoczął się dla nich najgorszy stadium. Jesień, a wkrótce zima.
Droga była błotnista, a powietrze pachniało ziemią po deszczu. Sasori czasami lekko się ślizgał, jednak zaraz łapał równowagę.
- Sasori? Co się dzieję? - spytała ponownie, mając nadzieję, że tym razem nie zmieni tematu.
- Itachi uznał, że musimy już ruszać, a ty nie chciałaś się obudzić. - Wyszczerzył się, a ona natychmiastowo spaliła buraka. No tak. Ona i jej tendencja do wczesnego wstawania.
- Przepraszam... Jak chcesz to możesz mnie puścić...
- Nie, nie trzeba. Jest mi bardzo dobrze!
Jego uśmiech zwalił ją z nóg. Ale ona uwielbiała sposób w jaki odsłaniał szereg swoich bialutkich zębów, kiedy patrzył na nią tymi brązowymi, naćpanymi oczami, kiedy w nocy zawsze otulał ją swoim silnym ramieniem i... kiedy myślała o tym, żeby pocałować jego usta, które tyle razy szeptały do niej słodkie słówka.
Chwila!
Zaraz, zaraz!
Natychmiast odepchnęła od siebie poprzednie cudzołożne myśli. Co jej w ogóle przyszło, aby mówić, tak o tym idiocie, który jest tak bardzo seksowny!
- O jezu! - wyrwało jej się.
- Nie no! Jak chcesz to mogę cię zaraz puścić!
- Nie! - odparła zbyt szybko. - Znaczy... Nie! Cholera!
Złapała się za głowę, czując ogromny ból spowodowany tymi wszystkimi, bijącymi się ze sobą myślami.
- Jesteś tylko głupim Sasorim!
- He? Haruno Sakura! Co z tobą? Ostatnio mówisz bardzo dziwne rzeczy! - powiedział rozbawiony.
- Zostaw mnie!
- Za późno! - droczył się z nią. - Teraz już cię nie puszczę!

~*~

Hinata spędzała właśnie pierwszą noc w ich nowym pokoju. Bez nikogo drugiego pomieszczenie wydawało jej się smutne i jakieś puste. Po stronie Sakury stało tylko łóżko, naprzeciwko szafa, mały stoliczek nocny i walizki. Wczoraj zajęła się wypakowaniem swoich rzeczy i przystrojeniem swojej części pokoju, przez co jej „przestrzeń” wydawała jej się bardziej kolorowa. Po za podstawowymi częściami umeblowania (które były ustawione tak jak u Sakury) na szafie i ścianach poprzyklejane były plakaty jakichś ulubionych aktorów Hyuugi, na stoliku nocnym jakieś zdjęcia z jej drużyną, Sakurą i rodziną.
Kilka różnych dekoracji, które wygrzebała razem z Konan z jej starych rzeczy zawisały na ścianach, w postaci kryształowych kwiatków i porcelanowych laleczek poustawianych na półeczkach. Od kiedy tylko je zobaczyła zauroczyła się w nich. Były bardzo delikatne i piękne. Rysy twarzy były bardzo ładnie uwydatnione. Mały nosek, usteczka, namalowane świecące oczka z grubym wachlarzem rzęs. Najczęściej na swoje loczki miały nałożone jakiś stylowy kapelusik, a ubrane były w przepiękne suknie z falbanami.
Dlatego dzisiaj także spróbuje wygrzebać coś od Konan tylko tym razem coś w stylu Sakury, a może nawet wybiorą się na zakupy? Byłoby bardzo fajnie, lecz najpierw musi rozpakować Sakurę!

~*~

Nishi Yuki razem ze swoim bratem mozolnie zbliżali się do kryjówki Akatsuki. Z każdym nowym krokiem denerwowała się. Chciała bardzo zobaczyć Hinatę. Była dla niej po ostatniej walce wzorcem do naśladowania, co oczywiście ukrywała przed swoim bratem, który chyba jednak się domyśla. Od dziecka nie miała nikogo na kim mogłaby się wzorować i nie chcę dać tej satysfakcji swojemu bliźniakowi. No bo w końcu ona silna Nishi Yuki, przegrała walkę i do tego podczas tej przegranej uzyskała swojego idola!
- Idziemy tam, czy nie? - spytał nieco podenerwowany.
- Tak! - warknęła i znów przeniosła wzrok na wystający lekko budynek z ziemi. To pewne, że był pod ziemią, ale część pomieszczeń wystawała, tworząc małą chatkę dla zmyłki. Coraz szybszym krokiem zbliżała się do ich bazy, a tuż za nią jej bliźniak, który nie wiedział, że Nishi nie przyszła tu po to, by zemścić się na Hyuudze, a ją po prostu zobaczyć, porozmawiać i stać się z nią kimś bliskim. - Nico! - Zatrzymała się gwałtownie, co go bardzo zdziwiło. - Ty cholerna szumowino! Dołączam do Akatsuki!
- He? - Spodziewał się po niej tego, że pójdzie tam i zacznie podziwiać i wychwalać tą Hinate Hyuuge, ale nie posądzał jej o to, że dołączy do tych zabójców. - Do reszty na mózg ci padło?! Walnęłaś się za mocno w głowę?! A może to przez zmiany w klimacie?
- Jeny! Jesteś idiotą, Nico! - wrzasnęła oburzona i szybkim krokiem ruszyła w stronę Akatsuki. - Głupek! Głupek! Głupek!
- Nie krzycz! A tak w ogóle to, co ty sobie wyobrażasz?! Czemu podejmujesz za nas oboje takie decyzje?!
- Nie podejmuję za ciebie decyzji! - powiedziała oburzona. - Podejmuję decyzję za siebie! Ty rób co chcesz! - Nico ustał, a więc ona czując, że jej brat nie idzie także ustała.
- Przecież wiesz, że twoja decyzja jest moją decyzją. - mruknął i spojrzał na nią spod przymrużonych oczu. Zaczerwieniła się ze wstydu. Był babiarzem i nawet na nią działał jego urok! Aż normalnie ma wyrzuty sumienia, że podjęła taką decyzję, jednak zaraz jej przeszły.
- Rób co chcesz! - powtórzyła nieco ciszej.
- Jezu! Jesteś taką idiotką! - powiedział oburzony, jednak mimo to poszedł za nią.

~*~

Ino siedziała razem z Naruto przy stole. Od czasu, kiedy powiedział jej o tym spędzali bardzo dużo czasu. Nawet blondynka zauważyła, że często spotykają się ze sobą, gdy nie chodzi o tą sprawę. Odkąd usłyszała te wieści od Uzumakiego spędzała z nim całe dnie. Lubiła go... nawet, aż za bardzo. Tylko on kochał Sakure. Dlatego właśnie się z nią spotykał, by całymi dniami rozmawiać o Hinacie i Sakurze. Dziewczynie, którą kocha i dziewczynie, która kocha go! No lepiej trafić nie mogło! Ino spoglądała na niego zawsze z czułością, lecz w jego spojrzeniu nie widziała odwzajemnienia jej uczuć. Czasem nie mogła spać. Naruto zaczęła postrzegać jako mężczyznę zaraz po tym, kiedy wrócił z trzyletniego treningu. Potem uratowanie wioski i reszta niesamowitych zasług, aż w końcu zaczęli organizować wspólne spotkania, lecz tylko niektóre nie dotyczyły tematów tamtej dwójki.
- Naruto, a kiedy dokładnie? - dopytywała się Ino.
- Ma nam dać znak. - odpowiadał jej.
- Ale, kiedy spotkałeś ją na misji?
- No jakiś miesiąc temu...
- I nadal się nie odzywa? Nie sądzisz, że to dziwne?
Naruto spuścił głowę i natychmiastowo posmutniał, zdawał sobie sprawę, ze to, co powiedziała Ino miało w sobie odrobinę prawdy, ale z drugiej strony wydawało mu się dziwne, to, że Hinata mogłaby go okłamać.
- Może... - powiedział
Siedzieli razem na ławce w parku. Na dworze panował ziąb, a Ino miała na sobie ciepły, brązowy bezrękawnik i pomarańczowy szalik. Naruto to samo, tyle, że w nieco innych kolorach. Gałęzie kołysały się powoli, a chmury sunęły po niebie, niczym statki po morzu. Dziewczyna powoli przysunęła się bliżej niego i oparła swą głowę o jego ramię. Nie minęła chwila, a poczuła także, że oparł się swoją głową o jej.
- Przepraszam... - powiedziała zmieszana. - Nie chciałam ci sprawiać przykrości.
- Nic się nie stało. - uśmiechnął się smutno. - Też już nad tym myślałem... Myślałem także nad tym, co by było, gdyby Sakura i Hinata w ogóle nie wróciły do wioski... Jak wtedy wyglądałoby moje życie? Miałbym może żonę, dzieci, przyjaciół, może bym nawet objął posadę Hokage... To byłoby fajne... Ale co z tego, skoro nie potrafiłbym ich sprowadzić. Je i Sasuke.
- Wiesz... a może oni są szczęśliwi? W końcu skoro nie chcą wracać, to może mają jakiś konkretny powód... może jest im tam dobrze.
Naruto długo dumał nad wypowiedzią Ino, aż w końcu zdał sobie sprawę, że ta dziewczyna może mieć rację...
- I może tam właśnie poszły szukać szczęścia... - dokończyła i złapała jego dłoń w swoją. Naruto odwzajemnił uścisk. - A może my także poszukamy szczęścia, Naruto? Razem?
- Może. - Poczuła jak Uzumaki mocniej ściska jej rękę i przyjemny dreszcz przeszedł po jej ciele, mimo, że nie uzyskała konkretnej odpowiedzi, ani nawet nie wiedziała, czy blondyn wie o co jej chodziło. Uśmiechnęła się pod nosem i zmrużyła oczy, czując powiew zimnego wiatru.

Moi kochani czytelnicy na początek! 

Pragnę was ogromnie przeprosić za to moje zawieszenie, przedłużoną nieobecność i za całe to wszystko! 

Po drugie!

Dziękuję wam bardzo za ciepłe komentarze! Naprawdę byłam bardzo szczęśliwa, widząc, że czytacie mojego bloga i z niecierpliwością wyczekujecie mego rozdziału!

A więc oto jest! Przemyślałam sprawę i sądzę, że odświeżyłam nieco rozdziały, a do tego poprawiam poprzednie! Prócz tego znów odzyskałam wenę i teraz notki piszę mi się naprawdę świetnie! 

Dziękuję starym jak i nowym czytelnikom.

To chyba wszystko... Jeszcze raz dziękuję i kocham was moje kartofelki :*