23 rozdział

"Czy gwiaz­dy świecą tyl­ko po to, aby każdy mógł zna­leźć swoją? "

 ~ Antoine de Saint-Exupéry

Zimno...

Zimno rozpływało się po jej ciele powodując dreszcze. Jej usta stały się sine, a ręce zmarzły tak, że nie mogła nimi ruszyć. Oczy były wpół otwarte, a łzy zmieniły się w kryształki lodu. Wtem cień kogoś okrył jej osoby.

Jej wargi drżą bo próbuję coś powiedzieć.

- Ci... - Zdjął swój płaszcz i otulił nim jej bezwładne ciało. - Nic się nie stało.

Ciepłe łzy spłynęły po jej policzkach i skapnęły do wody. Jej wargi drżały.

- O-ona... - Dukała nadal płacząc - Pokazała mi... nową drogę. - Kolejne łzy spłynęły po jej policzkach.

Chłopak który w tej chwili tulił ją w swoich ramionach nic nie odpowiedział. Jedynie wziął ją na ręce i powolnym krokiem zaniósł w tylko sobie znaną stronę.

~*~

I znowu kolejna noc na zwierzęciu z glinu. Jakie szczęście, że już ostatnia! Uśmiechnęła się do siebie i przejechała dłonią po mieczach, które leżały obok niej. Dokładnie pamiętała walkę z Nishi... Każdą ranę jaką otrzymała i ból jaki poczuła. Ale pamiętała także chęć wygraną i swoją ogromną wolę walki. To była zdecydowanie jej najcięższa walka w życiu. Pewnie stoczy ich jeszcze więcej, ale jak na razie wolała o tym nie myśleć. Zastanawiała się też nad dziewczyną, która wtedy jej pomogła. Kim ona mogła być? Była trochę podobna do niej, można by rzec, że bardzo.

- Nie śpisz? - Pewnie tak się zamyśliła, że miała otwarte oczy i Kisame musiał to zauważyć.

- No...

- Pewnie nadal czujesz rozpierającą cie energię po walce?

- Można powiedzieć. - Uśmiechnęła się i podniosła się na łokciach, wydając z siebie cichy westchnięcie. Wszystko ją bolało.

- Przyda ci się na treningach. - Widząc jej obrażoną minę zaczął się śmiać. - Chodź, nie będziesz przecież tak tam leżeć.

Przeczołgała się do niego nadal opatulona w przeróżne płaszcze i koce. Usiadła obok i spojrzała się na niego swoimi białymi oczami, ten jednak wpatrywał się w nieboskłon.

- Co robisz Kisame-san?

- Obserwuję gwiazdy - rzekł, a Hyuuga spojrzała się na niebo nakrapiane milionami, malutkich światełek. - Dzisiaj jest wyjątkowo piękne. - Zamyślił się na chwilę. - Widzisz tą? - Wskazał na gwiazdę inną niż wszystkie. Była ogromna i najmocniej świeciła i... i była biała.
- To gwiazda?
- Tak, nazywa się Shiro.
- Bo jest biała?
- Nie. Bo tak nazwała ją właśnie Shiro.
- A kim jest Shiro?
- Shiro... Shiro była wspaniałą dziewczyną. - Zaczął swoją opowieść, a Hinata w ciszy słuchała mistrza.

~*~

Sakura nucąc pod nosem pakowała wszystkie najpotrzebniejsze rzeczy na misję. Sasori w zaciszu przyglądał się jej krzątaninie, choć zaczęło mu już się trochę nudzić.

- To chyba wszystko. - powiedziała zapinając plecaczek.
- Coś długo ci to zajęło... - rzekł Sasori, który od dłuższego czasu siedział nieruchomo na łóżku nic nie mówiąc.
- A co z tobą? Ty nic nie pakujesz?
- Po co? - zdziwił się. - Najpotrzebniejsze rzeczy mam tam. - Wskazał na marionetkę, Hirako.
Westchnęła.
- Nie mów, że jeszcze do niej wejdziesz?
- Oczywiście. Po co mam pokazywać swoją twarz?
- Jak byłeś wtedy w wiosce deszczu to nie wchodziłeś do Hirako.
- Bo miałem taki kaprys! Coś jeszcze?
- Nie nic! - odpowiedziała naburmuszona. Wydymała policzki i odwróciła się do niego plecami, aby mu to jeszcze dokładniej pokazać.
Sasori westchnął i zwlókł się z łóżka. Podszedł do Haruno i oplótł dłońmi jej talię kładąc głowę na jej kark.
- No nie gniewaj się... - Z każdym słowem Akasuny po ciele dziewczyny przechodził przyjemny dreszcz, a ona nabierała czerwonych barw na policzkach. Jak tak dalej pójdzie to zamieni się w Hinate. - Przecież wiesz, że żartuję.
Przytulił ją do siebie i wciągnął w nozdrza zapach jej wiśniowego szamponu. Pachniała niesamowicie, pobudzała jego zmysły i doprowadzała do szaleństwa.
- Sasori...
Otworzył oczy i spojrzał się na nią, jednak nadal stała do niego tyłem, nie widział teraz jak bardzo jest zarumieniona i zakłopotana.
- Tak?
- Czy... Czy ty może... coś...
- Wbijam gołąbeczki! - I do pokoju wleciał blondyn, a za nim czerwona Hinata.
- Deidara-kun, chyba im przeszkodziłyśmy. - powiedziała nadal czerwona, nie wiedzieć czemu bardziej od Haruno. I nie wiedzieć czemu nagle w ręku Sakury znalazł się kapeć, którym rzuciła w łeb Deidary, ale ten sprawnie uniknął uderzenia.
- Myślałaś, że kolejny raz mnie na to nabierzesz?! Nie jestem taki głu... - Nie dokończył bo na jego twarzy wylądował but.
- To chyba logiczne, że mam dwa kapcie. - powiedziała Sakura.
Sasori wykorzystując wcześniejsze zamieszanie puścił Haruno i z powrotem usiadł na łóżko.
- Sakura, słyszałam, że dziś idziesz razem z Itachi-san na misję?
- Tak Hinata, zauważyłaś, że prawie się teraz nie widujemy?
- No, każda ma treningi i w ogóle.
- To może chodź z nami na tą misję? - zaproponowała Sakura.
- Innym razem... Teraz jak już mam nowe miecze rozpoczynam z Kisame-san ciężki trening.
- O właśnie! Zapomniałam spytać... Czyli ci się udało?
- Tak...
- Sakura, miałem cię o coś poprosić! - Do rozmowy wtrącił się blondyn.
- Deidara-kun to niekonieczne!
- Oj cicho! Ulecz ją! - Zwrócił się do Haruno
- Jesteś ranna?!
- Nie... Nie do końca...
- I nic mi nie mówisz, głupolu - Walnęła przyjaciółkę w łeb. Hyuuga złapała się za bolące miejsce.
- Ajć, to bolało Saki!
- I miało boleć! Twoja głupota mnie czasem przeraża Hinata!
- Ale Sakurcia~!
- Nie żadne "Sakurcia"! Tylko szybko na łóżko, a was panowie proszę o wyjście!
Chłopcy pośpiesznie wykonali polecenie i opuścili pokój.
Hyuuga pokazała wszystkie rany jakich się nabawiła podczas walki z Nishi, a Haruno tylko kiwała głową z dezaprobatą. Wyleczyła wszystko i po cieciach i siniakach zostały tylko maleńkie ślady.
Haruno westchnęła z zmęczenia i usiadła obok Hyuugi.
- Przepraszam. - wymamrotała Hinata
- Ale za co? - Uśmiechnęła się. - Nic się nie stało.
Hinata na chwilę zamilkła i spojrzała się katem oka na przyjaciółkę.
- Saki. - Haruno spojrzała się na nią pytająco. - Czy ty i Sasori-san?
- C-Co?! - Zarumieniła się - N-nie!
- Aha, jasne... - odpowiedziała sarkastycznie.
- Hinata, to trudne... - powiedziała Sakura i przypomniała sobie dzisiejszy dzień i wczorajszy. O tym jak myślała, że to przez Sasoriego Itachi wie o wszystkim i najprawdopodobniej całe Akatsuki już wie. Ale nie wiedzieć czemu była to dla niej bolesna myśl i nie chciała by była to prawda.
- Sakura?
- Nieważne. Nic nie ma. - powiedziała i poszła otworzyć drzwi chłopakom.

~*~

Następnego dnia przed bazą byli już Sasori i Sakura. Akasuna nie brał Hirako, gdyż Haruno była temu przeciwna. Kobiety.

- Kiedy on wreszcie przyjdzie? - Narzekała chodząc w tą i z powrotem przed skałą, na które siedział Sasori. 

- Twoje chodzenie w niczym nie pomoże. 

- To co?!

Złapał ją za rękę i przyciągnął do siebie. Wtulił się jak zawsze w jej piersi i objął ją.

- Spać mi się chcę. - wymamrotał.

- Mogłeś spać.

- A wy jak zawsze się obściskujecie. Nie traćmy czasu... Ruszamy! - powiedział Itachi zjawiając się bezszelestnie.