21 rozdział

"Mądry człowiek jest przygotowany na zdradę."

~ James Clavell, Shōgun

W nocy już nie było jej tak przyjemnie, kiedy lecąc na ptaku była przykryta tylko śpiworem. Gliniane zwierzę machało energicznie skrzydłami i robiło przy okazji więcej wiatru, a lecąc szybko pod prąd wcale nie przygrzewał im tyłków. Ale co zrobić? Jak masz darmową podwózkę to nie możesz narzekać.

Zamknęła oczy i przykryła się szczelniej.

Nie wiedziała po co Kisame chce, aby ona miała te dwa miecze? Może ma jakiś powód? Ale jaki?

W pewnej chwili usłyszała chrapanie. Zdziwiona odwróciła się i spostrzegła śpiącego Deidare. Ale jak śpiącego?! Beż płaszcza, którego jej oddał i bez żadnego śpiwora!

- Co do…?

- Też się zastanawiam. – Kisame również przyglądał się blondynowi z nieukrywanym zdziwieniem.

- Nic mu nie będzie?

- Jakby mnie to obchodziło, ale jak następnego dnia będzie chory to będę się śmiał.

Hinata już nic więcej nie powiedziała. Podczołgała się do Deidary i oddała nieco swojego śpiwora. Przytuliła się do niego. Mimo tego, że spał na wietrze był bardzo ciepły. Uśmiechnęła się do siebie i wtuliła się mocniej w tors blondyna.

Noc minęła szybko, a rano już byli nad wioską. Przed bramą zsiedli z ptaka. Kisame rozglądał się po krajobrazie najwidoczniej w celu przypomnienia sobie terenu. Mimo iż wrócił do swojej rodzimej wioski nie widać było, aby budził w sobie jakieś uczucia. Najwidoczniej nie kojarzyło mu się z tym miejscem nic dobrego. Ruszył po woli ku ogromnego lasu.

- Gdzie ty leziesz? – spytał Deidara. – Myślałem, że musicie szukać tych mieczy.

- Musimy. – odparł –Ale osada klanu Yuki jest położona pół kilometra od bramy wioski i ty lecąc na tym swoim ogromnym „homo-nie-wiadomo” ominąłeś nasz cel.

- To nie moja wina! – Oburzył się – Mogłeś mówić, że ta cholerna osada znajduję się gdzie indziej!

- Sądzę, że przed spaniem opowiadałem wam o tej osadzie i że jest oddalona od wioski o pięćset metrów! – powiedział z naciskiem na ostatnie słowa.

- Uważam, że kłótnia nam teraz nie pomoże. – powiedziała cicho Hinata. – Chodźmy już i nie marnujmy czasu.

Oboje posłali sobie mordercze spojrzenia i cicho ruszyli w stronę lasu.

Idąc te pół kilometra w milczeniu w końcu natrafili na strumyk dzielący ich od małych domków. Szybko uporali się z nim. Każdy w milczeniu lustrował chatki znajdujące się naprzeciwko nich. Były one małe, miały tylko parter. Całe były zrobione z drewna. Domki wyglądały na opuszczone, nikt pewnie od lat do nich nie wchodził. Mgła, która była w każdym zakątku wioski dodawała temu miejsca tajemniczości.

- Czemu one są takie małe? – spytała Hinata

- Klan Yuki rodził zawsze dwóch lub jednego potomka, ewentualnie wcale, a więc takie domki były idealne dla nich.

- Nie było im w zimę chłodni?

- To klan Yuki, on się nie bał zimna.

- No tak.

- A więc, gdzie są ukryte bronie? – spytał Deidara.

- Tam – Wskazał nieco wyżej. We mgle malował się cień jakiegoś ogromnego budynku. – Tam chowali wszystkie stworzone przez nich artefakty. Wszystkie skradziono, a ostatnie Mizu i Kori schowano i zapieczętowano. Nikt nie próbował ich ukraść, jesteśmy pierwszymi śmiałkami.

- Mówisz serio? – spytała nieco przerażona Hinata

- Ta… Dobra idziemy!

Idąc między chatkami, budowla zaczęła się robić już nieco wyraźniejsza, a kiedy pod nią ustali nie mogli wyjść z podziwu. Wyglądała jak świątynia w stylu japońskim, dachówki były czarne, a ściany pomalowane na kolor czerwony. Była zachowana w idealnym stanie.

Deidara gwizdnął.

- Duże to. – stwierdził

- Oczywiście. Mieli swoją własną świątynie ku czci boga lodu Glacies*.

- I tam trzymali wszystkie artefakty. – dopowiedział Deidara.

- Dokładnie i jak już mówiłem wszystkie zostały wykradzione oprócz tych mieczy… - Zlustrował budowlę wzrokiem. – Hinata włącz byakugana.

- Już! – Skupiła chakre w oczach i uruchomiła swój Kekkei Genkai.

- Sprawdź cały budynek od stóp do głów.

Kiwnęła głową i spojrzała w głąb budynku. Nie było tam niczego podejrzanego. Podłoga była wyłożona złotymi płytkami, a ściany pomalowany na jasny błękit , było tam pusto, jedynie na samym końcu stał wielki posąg zrobiony z kamienia. Przedstawiał mężczyznę ubranego w zimowe szaty. Rozejrzała się jeszcze głębiej, aż w końcu stwierdziła, że nikogo nie ma.

- I jak? – spytał Kisame.

- Raczej nie ma żadnych strażników. - powiedziała Hinata. – Chyba, że dobrze ukrywają chakre.

- No nic… Wchodzimy. – Deidara podszedł do drzwi i pchnął je mocno. Rozwarły się, a z pomieszczenia wydobyła się gęsta mgła i powiew chłodnego powietrze. Hyuuge przeszły dreszcze. Ze strachu jak i z zimna. Potarła ramiona i postawiła pierwszy krok.

Zaraz za nią chłopacy, którzy nie wyglądali na ani trochę przestraszonych.

- Ale tu lodówa. – jęknął Deidara.

- A co myślałeś, że będzie gorąco w świątyni lodu? – spytał Kisame, ani trochę się nie wzdrygając.

W pomieszczeniu była gęsta, mgła i nic nie było widać, Hinata za pomocą Byakugana rozejrzała się po świątyni. Nim spostrzegła Kisame szedł w stronę figurki.

- A ty gdzie?! – Deidara powiedział to trochę za głośno, bo jego słowa zaczęły rozbrzmiewać echem po całym pomieszczeniu.

- Zamknij się kretynie! – warknął Kisame. – Czy Hinata czasem nie mówiła, że nie jest pewna, czy ktoś tutaj jest?

- No, może… - mruknął i razem z Hyuugą ruszyli za Kisame.

Rekin przystanął przed figurką i dotknął laski, którą trzymał posąg. Wykonał kilka pieczęci i znów dotknął berła.

Figura zaczęła się przesuwać, a tuż za nią widać było ogromne przejście. Było tam ciemno i nie widać było, aby zapalała się jakaś pochodnia czy pojedyncze światło.

- Skąd wiedziałeś? – spytał Deidara.

- Należałem do wioski deszczu, a były posiadacz Samehady, pasjonował się tym klanem…

- I podzielił się z tobą tymi informacjami?

- Tak, nigdy nie myślałem, że mi się to znowu przyda.

Wszyscy weszli powoli w ciemną otchłań.

~*~

Sakura jak zawsze zrobiła śniadanie sobie i Sasoriemu, teraz jedli je rozmawiając. Ich stosunku się ociepliły, a Sakura zauważyła, że przy chłopaku zachowuje się inaczej. To było dziwne. Każdy jego dotyk wywoływał u niej dreszcze, a kiedy na noc szeptał jej do ucha czuła, że zaraz się rozpłynie.

- Co dzisiaj zamierzasz robić? – spytał Sasori,

- Będę trenować.

- Znowu? W końcu zamęczysz się tymi treningami.

- A co mam niby robić?

- Spędzić dzień ze mną.

- I co będziemy robić?

- Leżeć.

- Pożyteczne zajęcie. – powiedziała sarkastycznie – Ale chyba jednak wolę trening.

- Foch! – powiedział odwracając się do niej plecami.

- A to niby czemu?

- Bo wolisz trening od spędzenia ze mną czasu!

- Och, ale ja nic takiego nie mówiłam!

- Ta jasne, ale łatwo można odebrać twoje znaki!

- Jakie znaki?

Sasori nadal siedział odwrócony do niej tyłem najwidoczniej domagając się przeprosin. Haruno westchnęła.

- Niech ci będzie. Spędzę z tobą czas.

Sasori odwrócił się do niej z uśmiechem satysfakcji.

- Ale jutro, dzisiaj zamierzam jeszcze potrenować.

- Spoko.

Do kuchni wszedł Itachi.

- Wiedziałem, że was tu znajdę.

- Wiesz, to nie jest dziwne, że z rana idziemy jeść śniadanie. – powiedziała sarkastycznie.

- Ja na przykład nie jem, ale do rzeczy… Hinata i Kisame ciągle, gdzieś wyruszają, pomyślałem, że my też poszlibyśmy na jakąś misję.

- Kiedy wyruszamy?

- Jutro. Ale masz dzisiaj jeszcze trening. – Wyszedł.

- No chyba sobie ze mnie żartujesz?! – Wstał z krzesła.

- Trudno się mówi. – powiedziała Sakura powstrzymując śmiech.

- O nie, tak kolorowo nie będzie.

- O co ci chodzi?

- Idę z tobą.

- Co?!

- Deidara pojechał z Hinatą, dlaczego ja nie mógłbym z tobą?

- Eh, rób co chcesz. Ja idę trenować.

- Idź.

Haruno wyszła i jak zawsze pokierowała się na most treningowy. Wykonała kilka pieczęci i wciągnęła powietrze, a po chwili z jej ust wydobyła się ogromna  kula ognia.

- Udało się! – Wykrzyknęła

- Brawo – Zza drzew wyszedł Itachi klaskając dłońmi.

- Co teraz?

- Teraz nauczysz się kolejnej techniki. – powiedział i wszedł na pomost. Wykonał pieczęcie i z jego ust wyleciało wiele małych kul ognia.

- Ta technika nazywa się Katon: Hōsenka no Jutsu. Łatwo ci teraz pójdzie bo umiesz już tamtą technikę.

- Świetnie. – Wykonała odpowiednie pieczęci i „wypluła” kilka kul ognia, każda powędrowała w różne strony podpalając drzewa lub wpadając niezdarnie do rzeki. – Ups, to nie miało tak być.

- Musisz każdą kule kontrolować. Spróbuj trafić w tamto drzewo.

- Dobra, tym razem już wiem o co w niej miej więcej chodzi.

I znów wykonała te pieczęcie i kule ognia tym razem powędrowały w drzewo.

- Jesteś bardzo zdolna, na dziś możesz zakończyć trening.

- Dzięki, a tak na marginesie to gdzie idziemy?

- Pomyślałem, że tobie też przydałaby się broń… Znalazłem pewien topór, nie robi nic nadzwyczajnego z ogniem, ale  jest to bardzo ważny artefakt dla wioski liścia.

- Dla wioski liścia.

- Tak, nie martw się, nie będziemy nawet o nią zahaczać. Pójdziemy do świątyni, która znajduję się przed nią.

- To nie stanowiłoby dla mnie żadnego problemu! – Powiedziała szybko.

- Sakura, wiem, że jesteś związana z wioską, nie musisz kłamać. - powiedział świdrując ją spojrzeniem czarnych oczy, jednak po chwili się odwrócił. - Wybacz, ale muszę już iść.

Co on powiedział? I skąd on to wiedział? Przecież to niemożliwe by wiedział, przecież nawet Tobi nie wiedział… A może wiedział, może całe Akatsuki po akcji z alkoholem wie o nich? Sasori może jednak je wygadał i teraz coś planują? Nie Sakura nie możesz tak myśleć! Sasori by tego nie zrobił! Nigdy! A może ona nie potrafi już na niego obiektywnie patrzeć? Może on ją cały czas także oszukuje? Ach Sakura panuj nad sobą!

Odetchnęła głęboko i wróciła  do bazy.

*Bóg wymyślony na potrzeby opowiadania. Glacies łac. Lód.