19 rozdział

"Przy­jaciel to ktoś, kto da­je ci to­talną swo­bodę by­cia sobą. "

~ Jim Morrison

Hinata wstała z dobrym humorem. Czyli prawie jak zazwyczaj, bo rzadko było, gdy wstawała i się nie uśmiechała. Oczywiście Deidara i tak wstał pierwszy i siedział przy stole, lepiąc z gliny, minęła go, mówiąc krótkie "cześć", lecz on oczywiście był zanadto pochłonięty sztuką, by odpowiedzieć jej coś sensownego i wydał z siebie tylko niezrozumiały pomruk. Weszła do łazienki i tam wzięła dość długą kąpiel, którą o ile dobrze pamiętała to już dawno nie miała. Po wyjściu z wanny i dokładnym wytarciu się ubrała się w dżinsy i dużą szarą bluzę z znaczkiem Hyuuga na piersi. Pamiętała, że kiedyś, chodząc z Nejim po jakichś festiwalach w Konosze, ten czasem startował w konkursach wartych uwagi, wygrał wtedy i tą bluzę, jednak podarował ją Hinacie. Zaraz zajęła się swoimi włosami, brutalnie je rozczesując i myśląc chwilkę o Nejim, jednak, gdy tylko związała włosy w koka zaraz o nim zapomniała. Po wyjściu Deidara nadal siedział tam gdzie go zastała, wchodząc do łazienki. Schowała swoją pidżamę i spojrzała w jego stronę.
- Byłeś już na śniadaniu?
- Nie, zawsze czekam na ciebie. - powiedział to i Hyuuga zauważyła, że przerwał swoją prace i zaczął chować narzędzia pracy.
- No to czyli idziemy?
Deidara właśnie wytarł dłonie i uśmiechnął się do niej z uśmiechem.
- Możemy ruszać!
- Chodźmy jeszcze po Sakure i Sasoriego,
 No i ruszyli do pokoju tej dwójki, wymieniając się znaczącymi spojrzeniami. Hyuuga upominała go, żeby tym razem zapukał, ale Deidara jakoś nie zamierzał jej słuchać, gdy byli przed drzwiami usłyszeli dzikie wrzaski pomieszane ze śmiechem. To oczywiście była Sakura. Hyuuga aż się wzdrygnęła, ale blondyn bez żadnych skrupułów otworzył drzwi na oścież i z resztą jak zawsze zobaczyli Sakure i Sasoriego w nieco peszącej pozie.

On siedział na niej okrakiem. I nie wyglądało to jednoznacznie. 

I Deidara z resztą jak zawsze dostał z kapcia w twarz, został zbesztany i wygnany. Prawie, że codzienna normalka. 

Blondyn i czerwona Hyuuga czekali przed drzwiami, aż w końcu Akasuna i Haruno wyszli. Hinata podeszła nadal lekko czerwona do swojej przyjaciółki, ciągnąc ją w ustronne miejsce, nieco dalej od kłócących się o swoją sztukę chłopaków.

- Sakurcia, co-co wy robiliście?

- Nic! – wykrzyknęła równie czerwona. – On po prostu mnie łaskotał. - burknęła cicho

- Ale w takiej pozie? - O mało co nie zemdlała, przypominając sobie jaki widok zobaczyła.

- Nie panikuj!

I w taki oto sposób dotarli do jadalni.

Tam dziewczyny zrobiły śniadanie i wszyscy razem je zjedli. Blondyn i Hyuuga zauważyli, że między Sakurą, a Sasorim jest o wiele lepiej niż na początku. Już się nie kłócili, a nawet byli dla siebie mili, czasem można było ujrzeć przebłysk ich dawnych "ja" z tą różnicą, że teraz lekko sobie dokuczali.

- To naprawdę dziwne – powiedział Deidara, gdy wracali do pokoju i już dawno rozdzielili się z wesoło gruchającymi Sasorim i Sakurą,

- Ale co dziwne?

- No to Hinacia, że nagle się tak do siebie zbliżyli… Jak myślisz czy oni już ze sobą chodzą? –spytał przejęty jakby to było nie wiadomo jakie wydarzenie na wagę ślubu.

- Nie to nie możliwe! Sakura na pewno by mi powiedziała!

- Czy jesteś tego pewna Hinato Hyuugo, czy aby na pewno, ta Sakura Haruno -o ile w ogóle to jest Sakura Haruno- mówi ci wszystko!

-Tak! – Deidara podszedł z twarzą na tyle blisko, że białooka nie wiedząc co robi uderzyła go z całej pary w żuchwę. Deidara padł na ścianę. – Przepraszam, a-ale naprawdę sądzisz, że nie mówi mi o wszystkim?

Blondyn wstał rozmasowując bolące miejsce.

- Tak, auć, może się wstydzi…
- Chyba będę musiała z nią pogadać.

- Ej, Hinata! –Usłyszeli za sobą głos Kisame, odwracając się jak zawsze zobaczyli jego przerażający uśmiech, ale teraz był chyba bardziej podekscytowany niż zwykle. – Pakuj się!

- Słucham?!

- Głuchaś?! Pakuj się!

- Ale gdzie idziemy?! - Nagle i ona zaczęła się wydzierać, lecz to Kisame miał uśmiech, a ona przerażoną minę. 

- Na misję!

- Znowu?!

- Tak!

- Dlaczego pan krzyczy?!

- Bo ty zaczęłaś krzyczeć!

- To pan pierwszy wydarł!

~*~

Hyuuga pakowała się nerwowo. Co on sobie myśli?! Nie może nawet w spokoju pogadać z Sakurą!

Powiedziała Deidarze co ma przekazać Sakurze, po czym jeszcze raz sprawdziła zawartość plecaka.

Wszystko jest zapięty na ostatni guzik!

Wyszła z pokoju, żegnając się szybko z Deidarą i popędziła ku wyjściu. Tam już czekał na nią Kisame. Bez zbędnych słów wyruszyli w głąb lasu. Hinata pędziła za Kisame, gdyż sama nie znała lokacji ich misji, a wolałaby nie wpaść na drzewo, gdy w ostatniej chwili, gdzieś skręci.

- Gdzie tym razem wyruszamy? – spytała w  biegu,

- Idziemy odnaleźć dwa miecze, które posiadała kiedyś jeden z siedmiu mistrzów miecza.

- Po co nam one?

- Aby ci służyły!

- Ja mam dzierżyć jakieś legendarne miecze?!

- Jeden nazywa się Mizu. Kontroluje on wodę. Drugi nazywa się Kori, kontroluje lód.

- Ale ja nie mam elementu lodu, do tego trzeba mieć kekkei genkai klanu Yuki.

- I to jest w nich najlepsze – Wyszczerzył się. –Nie trzeba umieć ani tego ani tego elementu.