9 rozdział

"Dziec­ko jest chodzącym cu­dem, je­dynym, wyjątko­wym i niezastąpionym."

Phil Bosmans 

Sakura i Sasori szli korytarzem ani trochę się do siebie nie odzywając. Nie dość, że oboje mieli skrzyżowane ręce to jeszcze szli lekko od siebie odwróceni. Skorpion w końcu schował ręce w kieszenie.

- Dlaczego muszę dzielić pokój z tą wiedźmą…? - Palnął jak gdyby nigdy nic.

- Dlaczego muszę dzielić pokój z tym durniem?!

Jedynie tak rozmawiali, jeśli w ogóle można to nazwać rozmową… W końcu stanęli przed jak sądziła drzwiami od jego pokoju. Otworzył drzwi i jej oczom ukazał się pokój o jasno brązowym odcieniu i panelowym podłożu. Po lewej stronie stało dwuosobowe łóżko, a po prawe jakieś drzwi, naprzeciwko drzwi wejściowych stało biurko, a koło niego szafa, obok drzwi kolejna szafa. Reszta pokoju była zapełniona lalkami i tym podobnym…

- Strasznie… - powiedziała Sakura przechadzając się po pokoju.

Sasori się zaśmiał.

- Ciekawe, czy będziesz mogła zasnąć?

- Jestem dużą dziewczynką, dam radę! – odpowiedziała oburzona.

- Aby na pewno? – Podszedł do niej z diabelskim uśmiechem. Był aż za blisko. Sakura odsunęła się o krok. Czyżby wiedział o jej słabościach? O duchach i innych strasznych rzeczach? No, a ciekawe skąd?! Sakura puknij się w łeb!

- N-na pewno!

Jak gdyby nigdy nic odszedł od niej i podszedł do jednej z szaf i wywalił z niej marionetki i wcisnął do jakiejś innej.

- Tu możesz schować rzeczy. – Wskazał na opustoszałą szafkę.

- Dzięki… - Sakura wyjęła z plecaka ciuchy i zaczęła chować do szafy. Nie lubiła chować swoich rzeczy, pamiętała, że zawsze miała z tym jakiś problem. Ogólnie miała ze sprzątaniem problem! Dlatego bardzo często nie urzędowała w pokoju, tylko po to by tam nie bałaganić.

- Nosisz taki mały rozmiar stanika? – Za sobą ujrzała Sasoriego, pochylającego się nad jej plecakiem i mającego w rękach jej górną część bielizny.

- Oddawaj to! – Wyrwała mu z ręki czarny, koronkowy stanik. Nagle poczuła jak siada za nią i zaczyna obmacywać jej piersi.  Co on do cholery robił?!

- Nie wydają się takie małe… - Stwierdził w końcu.

- Zostaw mnie ty niewyżyty seksualnie młotku!

- Nie rozumiem, o co ci chodzi? – Znów zaczął grzebać w jej plecaku i tym razem wyciągnął jej czarne majtki, a dokładnie stringi.

- Jej! Nie wiedziałem, że nosisz coś takiego…

Sakura natychmiastowo odebrała mu plecak jak i bieliznę.

- Ty erotomanie!

Sasori zaczął się śmiać.

- A może być z tobą w jednym pokoju nie jest takie złe…

- Co masz na myśli? – zapytała, coraz bardziej się go bojąc. Niby taki zimny i obojętny, a tak bardzo zboczony. To wszystko przeczyło wszelkiej logice tego wszechświata!

- To, że teraz nie będziesz mogła spokojnie spać…

- Jesteś tylko niewyżytym seksualnie erotomanem, co mi możesz zrobić?

- Zgwałcę cię. – Rzucił jak gdyby nigdy nic.

Żyłka Sakury zaczęła pulsować.

- Nawet za milion lat ci się to nie uda! 

~*~

Deidara i Hinata byli już w jego pokoju. Dziewczyna wypakowywała rzeczy. Przez całą drogę myślała tylko o tym jak ona będzie mogła dzielić pokój z chłopakiem?! No jak?! Ale chyba bardziej bała się o Sakure, przecież oni oboje się tam pozabijają!

- Co ty robisz? – Usłyszała głos blondyna.

Nic dziwnego, że zadał to pytanie bo Hyuuga cała czerwona wpatrywała się w jakąś bluzkę i wyglądała to co najmniej dziwnie.

- Ach, nic! – powiedziała wracając do czynności.

No pięknie! Zrobiła z siebie jakąś wariatkę, która czerwieni się do jakiejś bluzki.

Kątem oka ujrzała, że Deidara lepi z gliny. Jego rzeźba była naprawdę piękna. Przedstawiała ptaka, który miał rozłożone skrzydła. Nawet nie zauważyła, kiedy porzuciła ubrania i zaczęła się z podziwem wgapiać w figurkę. Jak można coś takiego zrobić?! On musi być kosmitą! Zdecydowanie! Przypomniała sobie wszystkie te rysunki, które malowała przez całe swoje życie i porównała je do rzeźby Deidary. Nie. To ona jest kosmitą.

- Aż takie brzydkie? –zaśmiał się Deidara wyrywając Hyuuge z transu.

- N-nie! Wygląda niesamowicie! Masz nieziemski talent!

- Tak sądzisz…? Może też chcesz coś ulepić…?

- Wiesz… Nie za dobrze sobie radzę w te klocki…

- No chodź pomogę ci! – powiedział entuzjastycznie i uśmiechnął się szeroko. Teraz Deidara przypominał jej Naruto. Ten sam uśmiech i jeszcze te blond włosy… Znowu… - To co idziesz?

- Mogę spróbować… - Hinata usiadła naprzeciw blondyna i wzięła spory kawał gliny. – Co mam ulepić?

- Co chcesz! To ma być twoja praca! Twoja interpretacja sztuki! Każdy ma inną!

- Kiedy się kłóciłeś z Sasorim-san brzmiało to inaczej.

- Bo… Bo… Bo nasza interpretacja sztuki jest różna… - Palnął

- Czyli?

- On uważa, że sztuka to wieczne piękno, coś co trwa wiecznie, a ja uważam, że sztuka to wybuch, coś co trwa tylko przez chwilę!

- Nigdy nie pomyślałabym, że są nawet takie interpretacje słowa „sztuka”.

- Uważam, że każdy ma inną… Dla niektórych sztuka to walka, dla innych sztuka to cisza, a dla innych sztuką jest malowanie kibelka…

Hinata zaczęła się śmiać.

- Tu nie ma się co śmiać! Nigdy nie zapomnę spotkania z takim gościem!

- Może opowiesz mi o tym spotkaniu?

- Skoro chcesz! – Deidara uśmiechnął się i zaczął opowiadać Hinacie o swojej przygodzie.

I w taki oto sposób minął ich pierwszy dzień w Akatsuki. Dziwnie beztrosko i spokojnie… Nie myślały wtedy co się dzieję w Konoha.

~*~

- Tsunade-sama! – Do pokoju weszła różowo-włosa kobieta.

- Sakura nie pojawia się od pięciu dni! Czy wyruszyła na jakąś misję?

Tsunade zmierzyła ją wzrokiem. Zdziwiła ją ta wypowiedź. Dziwne by było, gdyby uciekła z domu…

- Nie wysyłałam ją na żadne misje. – odpowiedziała kobieta.

Matka Sakury złapała się za ramiona.

- Tak się martwię…

Wtem do pokoju hardo wkroczył Hiashi, a za nim Neji.

- Hokage! – zawołał najwyraźniej zdenerwowany. – Mojej córki nie ma już od pięciu dni! Chciałbym, aby poleciła pani anbu o odszukanie jej!

Tsunade wytrzeszczyła na nich oczy.

- Obie zniknęły w tym samym czasie? – zapytała jakby samą siebie.

- Jak to „obie” – Zdziwił się Neji.

- Sakury także nie ma… - powiedziała Pani Haruno.

- Neji powiedź jak to było – rozkazał Hiashi.

- Tego samego dnia… - powiedział Neji – Sakura przyszłą się zobaczyć z Hinatą. Nie wiemy o czym rozmawiały. Potem wyszła, a jakąś godzinę później Hinata zniknęła na cały dzień i wróciła w nocy z torbą jedzenia. To był ostatni dzień, kiedy ją widzieliśmy. Zakładamy że uciekła w nocy, a z nią Sakura.

- Tylko gdzie? I dlaczego miałby uciekać? –Zastanawiała się Tsunade na głos.

- Właśnie! Dlaczego?! – Zapytała przerażona matka Sakury.

- Wyśle natychmiast anbu, aby sprawdzili teren wioski! Jeśli nie będzie ich, możemy zacząć przypuszczać, że uciekły z wioski…

Wszyscy wbili przerażone spojrzenia w piątą Hokage. Ale co teraz mogli zrobić? Jedynie czekać, aż okaże się, że jednak chciały sobie zrobić wakacje. Albo na to, że uciekły z wioski…

Wróciłam~!

Mam nadzieję, że się podobało!