8 rozdział

"Sztuka wy­maga uznania."

Cyceron 

Śniło jej się, że Sasuke jest tuż koło niej. Że leżą na trawie i trzymają się za ręcę bez żadnych zmartwień. Nagle wszystko zaczęło się rozmazywać, a ona pozostała sama w białym pomieszczeniu, w którym rozbrzmiewał głośno dźwięk pukania do drzwi. Obudziła się. Nadal oczywiście słyszała walenie w drzwi.

Zła wstała z miękkiego i ciepłego łóżeczka i zamaszystym ruchem otworzyła drzwi. Ujrzała blondyna. No oczywiście.

- Czego?! – warknęła na maska wkurzona.

- Nie krzycz na mnie, wariatko! – wrzeszczał. – Po za tym za chwilę wyruszamy – dodał spokojniej.

- Już?! – Sakura zamknęła mu drzwi przed nosem i po dwóch podskokach była już koło łóżka Hinaty.

- Ej, Hinacia, wstajemy… - Zaczęła nią lekko potrząsać, jednak widząc że nic to nie daje, zaczęła nią szarpać. – Wstawaj do cholery!

- Co?

- Wyruszamy!

- Co?!

- Szykuj się!

Po chwili obie zaczęły latać po całym pokoju ubierając się i pakując ubrania. To naprawdę było komiczne widzieć jak Hinata stara założyć się założyć szybko spodnie i niechybnie przewraca się zaplątana we wszystkim na podłogę albo Sakura próbujące się rozczesać, a za chwilę założyć bluzkę i znów rozczesać włosy. Po dziesięciu minutach jakoś wyszły przed hotel tam czekał na nich Deidara i wiecznie zniecierpliwiony Sasori. Obje wyglądały jakby przeżyły tornado. Włosy Sakury sterczały pod jakimiś dziwnymi kątami, a bluzka była założona na lewą stronę. Hinata za to miała jakoś dziwnie założone spodnie... bo chyba na odwrót. Jednak obie uznały, że ogarną to jak tylko się gdzieś zatrzymają.

- Możemy ruszać? – zapytał blondyn.

- Tak, tak.

- Nie powinieneś ich się pytać o zdanie, a zwłaszcza jej. – Wskazał na Haruno. Jej żyłka zaczęła niebezpiecznie pulsować.

- Widzę, że masz coś do mnie! – zawołała zła Sakura.

- Brawo, ale z ciebie geniusz!

- Jesteś taki denerwujący!

- A ty głupia! Od rozmowy z tobą mój mózg zamienia się w papkę!

- A myślałam, że już się dawno zamienił!

W takiej właśnie, „miłej” atmosferze ruszyli do kryjówki. Obrali kierunek Kuso (Trawa). Po całym dniu marszu zrobili odpoczynek. Dzisiaj pogoda była już bardziej "wiosenna". Słońce lekko przygrzewało ziemię, a do tego nieco zimny wietrzyk towarzyszył im podczas całej tej wędrówki.

Zatrzymali się w lesie tuż koło małego jeziorka.

Hinata i Sakura rozkładały właśnie śpiwory. Sasori siedział pod drzewem mącąc coś przy jakiejś marionetce,  a Deidara lepił z gliny figurki. Po skończonej robocie Sakura położyła się do śpiwora, a Hinata przysiadła się do Deidary.

- Bardzo ładnie rzeźbisz.

- O dziękuję. – Uśmiechnął się szeroko. W tej chwili bardzo przypominał jej Naruto. Blondyn, zawsze uśmiechnięty. Naruto. Jak ona bardzo za nim tęskniła.

- Jesteś artystą?

- Uważam, że sztuka to wybuch…

- Sztuka to wieczne piękno! – Usłyszeli z dala głos Sasoriego.

- Co ty wiesz o sztuce?!

- Więcej niż ty dzieciaku!

- Uważam, że każdy ma swoją własną interpretacje słowa „sztuka” – powiedziała Hinata, aby załagodzić kłótnię.

- Nie wysilaj się Hinata – powiedziała Sakura nadal opatulona śpiworem. – Ci idioci to artyści, a artyści to idioci.

- Że słucham?! – krzyknęli oboje.

I nawet wieczór nie był spokojny. Następnego dnia wyruszyli o szóstej, co oczywiście nie spodobało się Sakurze. Jednak już po południu byli w wiosce. Szli w jakiś las. W końcu natrafili na jakąś małą chatkę, lecz nie weszli do niej, tylko Sasori wykonał kilka pieczęci i nagle powietrze zaczęło się zniekształcać, a po chwili zamiast chatki stał tam ogromny budynek, przypominający jakąś fortecę, naznaczoną piętnem czasu. A może wyglądał bardziej jak zamek w tanich horrorach. Tak czy tak widok przyprawiał o gęsię skórkę. Weszli do budynku.

Kierowali się długim korytarzem. Było tu bardzo ciemno. Jedynie pochodnie zamocowane na kamiennych ścianach dawały jakiś efekt. W końcu na rozstaju skręcili w lewo i szli, na sam koniec, aż w końcu stanęli przed ogromnymi mosiężnymi drzwiami. Deidara już zdążył uprzedzić Tobiego, iż mają nowych rekrutów.

Deidara pchnął je i ich oczom ukazał się mały gabinet. Miej więcej na środku było biurko, a przy bocznych ścianach pełno półek z książkami. Na biurku walały się papiery i mapy… A na fotelu za blatem siedział zamaskowany mężczyzna.

- Więc to one? – Zwrócił się do Sasoriego i Deidary.

- Tak, ty zdecydujesz, czy będą należały do organizacji, czy też nie… Raport z misji zdamy jutro…

- Rozumiem, zostańcie pod drzwiami, a wy siadajcie…  - Wskazał na dwa fotele. Dziewczyny niepewnie usiadły. Były całe napięte jak struny. Ta rozmowa decyduje o przyszłych losach ich planu. Jeśli któraś popełni jeden mały błąd, to skończone. Każda to dobrze wiedziała. I każda starła się wyglądać naturalnie przed Tobim. Jednak to jest trudne przy kimś takim jak on.

- Przedstawcie się. – przemówił w końcu po zlustrowaniu ich wzrokiem.

- Haruno Sakura.

- Hyuuga Hinata.

- Klan Hyuuga… Interesujące… Znasz jakieś potężne techniki?

- Niestety…

- No nic! Może się jeszcze nauczysz, a ty Sakura?

- Jestem medyk ninja, uczennica piątej Hokage.

- To ty wynalazłaś odtrutkę na truciznę Sasoriego, to było naprawdę imponujące… Wydajecie się bardzo uzdolnione i tak się składa, że potrzebuje akurat waszych umiejętności… Tylko jeszcze jedno pytanie. – Spojrzał się to na Sakure to na Hinate – Podajcie powód swojego odejścia z wioski, a dołączenia do Akatsuki.

- Siła – odpowiedziała hardo Sakura. – Jak już mówiłyśmy Sasoriemu i Deidarze, nie chcemy być już słabe, chcemy stać się silne…

- Dobrze, póki co będziecie na oku… Załatwię wam także trening. Twoim nauczycielem będzie Itachi  –Spojrzał się na Sakure. –Nauczy cię elementu ognia, a twoim Kisame – Tym razem spojrzał się na Hyuuge – Ciebie nauczy elementu wody. A! I jeszcze jedno! Nie mamy wolnych pomieszczeń, więc Sakuro ciebie połączę w pokoju z Sasorim, a ciebie Hinato z Deidarą.

- Co?! – krzyknęła oburzona Sakura, a Hinata już dawno odleciała. – Baza wydaje się wielka!

- Mówię przecież że wszystkie pomieszczenia są zajęte…

- Nie można opróżnić…

- To właśnie chciałem dodać… Znajdę dla was jakieś miejsce, ale do tego czasu, nie macie wyboru. O! Zapomniałbym! – Podszedł do jakiejś szafki i wyjął czarne płaszcze w czerwone chmurki. Podał jej dziewczynom – Witajcie w Akatsuki.

Jest 8 rozdział~! Z racji tego iż nie będzie mnie w domu, nie będzie rozdziałów, ale zaraz jak wrócę, to pojawi się nowy!