24 Rozdział

"Je­den stra­cony przy­jaciel - to co naj­mniej stu wrogów więcej."

~ Władysław Grzeszczyk

Szli drogą przez las. Powoli. Bez zbędnego pośpiechu. Liście drzew stawały się już żółte i powoli spadały na ziemię. Droga była usłana w pierwszych listkach i żołędziach lub szyszkach. Piękny, jesienny krajobraz ozdobił już całą ziemię. Noc zapadała szybko, a ranek przychodził późno. Wszelkie zmiany można było łatwo zaobserwować. Również powietrze stawało się chłodniejsze i każdy powiew sprawiał, iż po plecach Haruno przechodził dreszcz.

Złapała się za ramiona i potarła je lekko. Może i w tym roku jesień była wyjątkowo piękna, ale była także wyjątkowo chłodna.

Poczuła jak ktoś kładzie jej płaszcz na barki.

Sasori uśmiechał się do niej ciepło.

- Dziękuję – powiedziała i także jej kąciki ust uniosły się w górę. Wcisnęła się w przyduże okrycie.

Itachi, który szedł nieco dalej, ale w końcu zwolnił kroku, aby oboje go dogonili, spojrzał znaczącym wzrokiem to na nią to na Sasoriego, lecz Haruno zgromiła go spojrzeniem, więc postanowił podjąć temat, który by jej nie oburzył.

- Jesteś gotowa na ten trening?

- No jasne. – odpowiedziała natychmiastowo.

~*~

- Tobi wzywa cię do gabinetu. – powiedział Deidara wchodząc do pokoju.

Hinata podniosła nos znad książki, o której kompletnie zapomniała przez ten miesiąc.

- Czemu?

- Bo ja tam, go wiem… Może chcę ci dać misje czy co?

Usiadł przy stole lepiąc z gliny.

Hinata zwlekła się z łóżka i pomaszerowała korytarzami do pokoju Tobiego. Jej ręce się pociły pod wpływem zdenerwowania. Stojąc naprzeciwko jego drzwi przełknęła głośno ślinę i zapukała.

- Proszę. – Usłyszała jego donośny, niski głos.

Weszła do środka i niepewnie usiadła naprzeciwko niego.

- Chciałeś czegoś, Tobi-san? – spytała

- A no tak… Wasz pokój jest już gotowy. – Na początku nie skojarzyła o co mu chodzi, dopiero po chwili przyszło jej na myśl, że przecież one od początku miały mieszkać w innych pokojach, ale nie było miejsca i dlatego zamieszkały u Sasoriego i Deidary. – Przenieś jej rzeczy i swoje do siódemki.

- Dobrze.

Już wstawała, kiedy do pokoju wparował Sasuke.

- Gdzie jest Sakura?

- Na misji. – odparł.

- Ale gdzie?!

- Kierują się do kraju ognia.

- Dobra, to ja też tam idę. – Zaraz wybiegł. Zdziwiło ich jego gorliwe zachowanie. Hinata idąc korytarzem, jeszcze go minęła już ubranego w strój na misję.

Była naprawdę zdziwiona. Chyba nigdy nie rozmawiała z Sasuke i jakoś zawsze pamiętała, że był bardzo tajemniczy, opanowany i obojętny, zwłaszcza w stosunku do Haruno.

~*~

Zatrzymali się w jakiejś pobliskiej osadzie. Zamówili hotel z jednym pokojem z trzema łóżkami. Dość przestronnym. Obok była dobrze wyposażona łazienka, a w pokoju mieli jeszcze lodówkę i mały stolik. Sasori od razu się położył, a Itachi i Sakura wyszli na miasto.

Idąc ścieżka po każdej strony były poustawiane przeróżne stragany i stoiska. W każdym były jakieś niepowtarzalne rzeczy.

- Kupię coś, do jedzenia. - powiedział Uchiha - Ty jak chcesz to pochodź po mieście.

- Dobrze. – Uśmiechnęła się do niego i skręciła w drugą stronę. Mijała bardzo dużo straganów najczęściej z jedzeniem. Było bardzo dużo ze słodyczami. Nie myśląc długo, podeszła do pierwszego lepszego stoiska i kupiła sobie jakąś słodką bułkę, batonika, cukierki i inne słodkie rzeczy.

I tak szła cała rozweselona przez miasteczko.

Usłyszała jakąś kłótnie z jednego z straganów. Spojrzała się w jego stronę. Stała tam niebieskowłosa dziewczyna, a za nią chłopak o tym samym kolorze włosów. Dziewczyna kłóciła się ze sprzedawcą. Zaciekawiona Haruno podeszła bliżej, aby dowiedzieć się o co chodzi.

- Złodziejko! – krzyczał sprzedawca – Chciałaś mi ukraść chleb!

- Zamknij się stary pryku! – syknęła dziewczyna już coraz bardziej zła.

Haruno nie wiedziała czemu, ale chciała pomóc tej dziewczynie. Podeszła bliżej.

- O co chodzi? – spytała

- Ta dziewucha to złodziejka! Chciała mi ukraść chleb! – skarżył się.

- Proszę się uspokoić. - mruknęła i położyła mu dłoń na ramieniu, która zaświeciła się zieloną chakrą. Haruno udała spanikowaną. – Ej, ludzie! Ten sprzedawca zemdlał! Jest tu jakiś medyk? – krzyczała.

Spory tłum ludzi zebrał się wokół nich i ktoś zaczął robić sztuczne oddychanie. W tym czasie Sakura pociągnęła za rękę dziewczynę, za nimi wybiegł też chłopak. Oddalili się od straganów wchodząc bardziej do tej części miasta, gdzie znajdowały się domy.

- Czemu nam pomogłaś? – spytała od razu podejrzliwie

Haruno wzruszyła ramionami i ugryzła kawałek batonika.

- Sama nie wiem… - Już miała odchodzić, kiedy chłopak złapał ją za ramię.

- Nie możesz tak odejść bez podziękowań. – powiedział i zlustrował ją wzrokiem. – Co chciałabyś abyśmy ci dali?

- Jakoś tak specjalnie nic nie chcę.  – odparła.

Dziewczyna spojrzała się na Sakure i zlustrowała jej wygląd, zwróciła uwagę na torbę, z której wystawał rąbek płaszczu. A dokładnie czarnego płaszczu z czerwoną chmurką. Zdziwiona natychmiastowo podeszła do niej i wyciągnęła całe nakrycie. Przyjrzała się rzeczy od razu ją rozpoznając.

- Należysz do tej samej organizacji co oni. – wykrzyknęła, a chłopak otworzył ze zdziwienia usta.

Haruno spanikowana wyrwała jej płaszcz.

- To już nie wasz interes. – powiedziała chłodno. Zdziwiła ich ta nagła zmiana nastroju. Jednak dziewczyna nie zamierzała ustępować.

- Znasz Hinate Hyuuga?

Sakura otworzyła szeroko oczy i zadała sobie jedno pytanie patrząc się na nią: „Skąd ona tak wiele wie?”

- Odpowiedz!

- Nie zamierzam nic ci mówić.

- Cholera! A znasz takiego blondyna posługującego się wybuchem? – odezwał się chłopak. Deidara. Boże co ten idiota znowu odwalił?

- Uważam, że na dzisiaj skończyliśmy. – rzekła Haruno odwracając się od nich plecami.

- Czekaj! Proszę zrób to dla nas i powiedź nam czy ich znasz?

- Sądzę, że dzisiaj już i tak dla was dużo zrobiłam.

- W takim razie powiedź Hinacie, oczywiście, jeśli ją znasz, że… że chcę się z nią spotkać i że będę czekała tam gdzie stoczyłyśmy pojedynek. I powiedź, że to od Nishi Yuki.

- Niech ten blondyn też się pojawi!

Haruno szybko zniknęła im z oczu.

~*~

Ino maszerowała w stronę budynku Hokage. Była bardzo zdenerwowana i przybita. Było tak codziennie po odejściu Sakury. Bardzo się o nią obawiała. Może i były rywalkami, ale jednak łączyła ich przyjaźń, która mimo wszystko przetrwała. Co ją też bardzo zabolało w jej odejściu to to, że wzięła Hinate zamiast niej. Nie wiedziała czemu odeszła, ale przecież ona także się nadawała do takiej podróży! Wcale nie była słabsza od Hyuugi i na pewno by się zgodziła.

Będąc już u stóp budynku zastanawiała się co Naruto może od niej chcieć?

Powiedział, że musi jej coś ważnego powiedzieć…

Ale co?

Oparła się o budynek i zamknęła na chwilę oczy. Najpierw Sasuke, a teraz Sakura i Hinata. Ale one były ostatnimi osobami, które podejrzewała o zdradę.

Znów otworzyła oczy i spojrzała się w prawą stronę. Ujrzała blondyna. Zawsze szedł z uśmiechem, ale nie dzisiaj. Dzisiaj miał poważny wyraz twarzy świadczący o tym, że to co musi jej powiedzieć jest ważne.

- Cześć. – Przywitała się na wstępie.

- Obiecaj, że nikomu nie powiesz to co ci teraz przekaże. – Przeszedł do rzeczy.

- Jasne. – odparła zdziwiona.

- Widziałem Hinate…

Napisałam wreszcie ten rozdział. Już nawet nie mam ochoty na niego patrzeć i dlatego nie poprawiałam od pewnego momentu. Ogółem źle mi wyszedł... To znaczy jakaś tam część, bo była pisana z przymusu.