17 rozdział

"Bo to co cię uskrzydla potrafi być jak morderca"

~ Kali - Dwa Spojrzenia (ft. Hemp Gru) 

Hinata z włączonym byakuganem przypatrywała się oddalonej o dwieście metrów ogromnej fortecy z cegieł. Co chwilę wychodziło z niej kilku ludzi. Hyuuga zdenerwowana opierała dłonie o kolana. Kisame miał dać jej jakiś znak, kiedy ma wkroczyć, jednak nie powiedział jaki. Jeszcze raz zlustrowała wzrokiem „zamek” i znów przeniosła spojrzenie na drzwi. Żadnych ruchów. Chyba będzie musiała chwilę poczekać. Wydała z siebie westchnienie pełne zdenerwowania. Kiedy opuściła oczy usłyszała wybuch. Podskoczyła i przerażona spojrzała się na zamek. Przez ściany widziała jak Kisame jest w samym środku i walczy ze wszystkimi po kolei. Aha. Czyli to jest ten jego „znak”.

Hinata migiem ruszyła do zamku. Mistrz miecza zapewniał, że są słabi i dlatego nawet nie musi używać żadnych innych technik oprócz katany. Wyjęła oba z pochwy i ruszyła na pierwszego przeciwnika. On także wyjął miecz. Pierwsze uderzenie Hyuugi nadeszło z góry, ninja obronił się swoim mieczem i ugiął pod wpływem naparcia Hyuugi. Ta zręcznie wykorzystując jego odsłonięcie, przecięła jego tors. Padł.

Hinata spojrzała się na swój miecz. Był cały we krwi. Ona właśnie zabiła niewinnego człowieka. Który mógł mieć rodzinę… Dzieci…Rodziców…

Nie! To nie czas na takie przemyślenia! Jest już na to za późno!

Białooka ruszyła dalej pozostawiając za sobą ciało mężczyzny.

~*~

Nie wiedziała jak się tu znalazła…? Może Itachi ją przyniósł? A może jakoś sama tu dotarła?

Przewróciła się na drugi bok i dostrzegła śpiącego Sasoriego. Nie… On też nie spał. Patrzył się w sufit. Nagle spojrzał w jej stronę. Dziewczyna speszyła się, kiedy przyglądał się jej od dłuższej chwili, ale wzroku nie odwróciła. Znowu wpatrywała się w jego czekoladowe oczy. Potrafiły je one zahipnotyzować, tak, że nie zwracała już uwagi na cały świat.

"Wydłubię ci je" - przeszło przez myśl Sakurze.

- Dzień dobry. - Usłyszała w końcu jego głos, przesiąknięty był poranną chrypką.

- Dzień dobry… - odpowiedziała nieco skołowana.

Akasuna nagle wstał i bez słowa, zaczął ogarniać swój materac, by potem również nic jej nie mówiąc, po prostu wejść do łazienki. 

Haruno także wstała i pościeliła łóżko. Wzięła z szafki ubrania i poczekała aż łazienka będzie wolna.

Kiedy Sasori wyszedł ubrany w stare dżinsy, nieco poszarpane przez różne ostre narzędzia oraz jakąś dużą szarą bluzkę, natychmiast wślizgnęła się do łazienki robiąc wszystkie poranne czynności. Ubrała się w krótkie, czarne spodenki oraz czerwoną bluzkę, a włosy związała w kitkę.

Wyszła i zauważyła ze zdziwieniem, iż Sasori nie bawi się przy swoich lalkach, ale spogląda w okno. Miała właśnie wyjść na śniadanie, ale zatrzymała dłoń tuż przy klamce. Spojrzała się niepewnie na Akasune. Z góry znała odpowiedź, ale warto się zapytać, chociażby dla zasad kultury. 

- Idziesz ze mną na śniadanie?

Akasuna zdziwiony spojrzał się w jej stronę, chwilę mrugając powiekami, a w końcu odwrócił wzrok od jej oczu.

- Jasne.

Poczekała aż Sasori do niej dojdzie i razem ruszyli do stołówki. Szli dość szybko, goniła ich niezręczna cisza, która się między nimi niemiłosiernie utrzymywała. Na stołówce nikogo nie było. Weszli do kuchni i tam również było pusto. 

- Co chcesz do jedzenia? –spytała Sakura, od razu podchodząc do szafek i wyjmując z nich najpierw kubki i inne naczynia.

Akasuna wzruszył ramionami, siadając przy stole.

- Cokolwiek.

- Mogą być kanapki?

- Ta… Zaraz, ty będziesz je robiła?

- A co?

- Nie, nic. - Mimo wszystko i tak zobaczyła ten jego uśmiech. Był najwidoczniej rozbawiony całą tą sytuacją. 

Zabrała się za robotę. Wstawiła wodę i wyjęła chleb, masło, jakąś szynkę i ser. Zrobiła niektóre z tym niektóre z tym. Wszystkie poukładała ładnie na talerzu i poczekała, aż woda się ugotuje. Zrobiła herbatę i wszystko przeniosła na stolik. Usiadła obok Sasoriego i oboje zaczęli jeść.

Trwała cisza, a żadne z nich nie umiało jej przerwać. Jedli w milczeniu. W końcu zaczęło się to stawać, na tyle męczące, a tym bardziej straszne, że Sakura dziwnie się czuła, słysząc jak przeżuwa swoje kanapki. Na szczęście Akasuna ich wybawił.

- Jak idzie trening? –Sasori w końcu przełamał ciszę.

- Nawet dobrze, ale trudno mi jest się nauczyć tej techniki ognistej.

- Dobrze ci idzie…

- Skąd wiesz?

- No… Emm… -Na chwilę cię zaciął.

- Obserwowałeś mnie?

- Widziałem przez okno. – mruknął cicho i spuścił głowę w dół, jakby się zawstydził.

- Aha... - odpowiedziała tylko, ale na jej twarzy zagościła nutka rozbawienia.

Znowu zaczęli jeść, i znowu nastała cisza. Ona chyba zaraz skończy jeść te kanapki bo już nie można wytrzymać!

- Niedobre to… -Znowu przerwał Sasori

- Że niby co?

- Te kanapki.

- Jak kanapki mogą być niedobre?

- Po tobie wszystko możliwe…

 - Słucham?! Jak możesz?! –Haruno uniosła pięści, a Sasori odwrócił się do niej plecami, aby zamortyzować cios. Haruno uderzała go lekko rękami, a chłopak się na to tylko śmiał. Jednak mimo jego tekstów typu „Słaba jesteś” albo „A mocniej nie można” jej siła ciosów nie wzrosła… Po prostu chciała się z nim chodź trochę pokłócić, tak na żarty. Tak jak wcześniej. I teraz kiedy on się z niej śmiał i żartował mogła stwierdzić, że między nimi jest wszystko ok.

Mogli by to ciągnąć w nieskończoność, ale usłyszeli trzask drzwi i do pokoju wszedł młody Uchiha. Widząc ich razem, śmiejących się, poczuł się mocno wkurzony i oczywiście już na wstępie mierzył się z Akasuną złowrogim spojrzeniem. Haruno czując tą „miłą” atmosferę mimowolnie się wzdrygnęła.

- Witaj, Sasuke…

-Cześć, Sakura – Wyminął ich i podszedł do lodówki, aby wziąć cole i usiadł obok nich, a dokładnie obok Haruno. Robił to wszystko nadal posyłając w każdej wolnej chwili Akasunie jego przesycone nienawiścią spojrzenie. 

- O czym rozmawialiście?

- O co ci chodzi? –spytał nagle znudzony Sasori. Wystarczy, że wszedł i już nie miał na nic ochoty.

- Śmialiście się, a więc musiała to być ciekawa rozmowa.

- To była ciekawa rozmowa. - Dał nacisk na drugie słowo.

- Pewnie ją przerwałem. Tak mi przykro.

- Możesz to jeszcze naprawić. Idź sobie i będzie wszystko w porządku.

- Sądzę, że raczej nie muszę tego dla ciebie robić, Sakura się pewnie cieszy, że tu jestem.

- Wątpię, jest zdenerwowana tak jak ja.

- Nie widać tego.

- Sakura prawda, że chcesz, aby on sobie poszedł?

- Sakura prawda, że chcesz, abym sobie stąd nie szedł?

Haruno spojrzała się na obu chłopaków. Nie wyglądali przyjaźnie. Nie chciała tu być już kiedy wymieniali się nieprzyjemnymi zdaniami, a teraz kiedy zwrócili się bezpośrednio do niej, miała ochotę zapaść się pod ziemię. 

- Eee… Ja…

Wtem do kuchni wparował Hidan, jak zawsze uśmiechnięty i nietaktowny. W ogóle nie wyczuł napiętej atmosfery. Haruno zawsze wkurzało takie zachowanie, ale teraz dziękowała Bogu za to, że ten idiota jest jaki jest.

- Dzisiaj robimy „wieczorek strasznych historii” kto idzie?

- Ja! Pomogę ci to wszystko przygotować!

- To świetnie! Chodź mała!

Haruno wyszła za Hidanem. Nie miała ochoty spędzać z nim czas, ale to lepsze niż oglądanie potyczek Sasori vs Sasuke. Chwila moment… On powiedział… „Wieczorek strasznych historii”?! Nie! Tylko nie to!

- Wiesz Hidan, ja chyba jednak spasuje…

- Teraz nie ma odwrotu! Idziemy! – I pociągnął ją za sobą.

~*~

Siedziała na jedynym przetrwałym murku. Wykończyli całą tą organizacje… Pod nią leżały trupy… Już zimne… Naokoło nich krążyły muchy, a w powietrzu unosił się zapach zgnilizny. Coraz bardziej ją mdliło. Poszłaby już stąd sobie, ale Kisame uznał, że musi zobaczyć czy aby żaden z nich nie miał nic wartościowego…

A więc siedziała w tym cmentarzu… Jutro już będą w domu… Tak… W domu… Zastanawiała się, od kiedy na tą organizacje zaczęła mówić „dom”? Było jej tam nawet dobrze, a Sakura też się dobrze bawiła… Uśmiechnęła się pod nosem… Członkowie organizacji także byli spoko. A Deidara przypominał jej Naruto… Było tam… fajnie…

****

Siedzieli na około. W środku było mnóstwo przekąsek. A w pokoju było ciemno, jedynie latarka, którą świecił Hidan sobie na swoją mordę, była jedynym światłem. Sakura siedziałą z skulonymi nogami. Nie chciała dać po sobie poznać, że boi się takich rzeczy, ale źle to jej wychodziło. Obok niej siedzieli Sasori i Sasuke, którzy jakimś cudem się nie pozabijali.

- Kto pierwszy zacznie opowiadać? – spytał Hidan

- Daj mi to… - powiedział Kakuzu. – Dawno temu w pewnej organizacji, żył pewien dziwny koleś, ni to dupa wołowa, ni to nieśmiertelny człowiek… Na swoje włosy nakładał dużo żelu i zawsze nosił przy sobie jakiś chujowy naszyjnik Jashina, którego wielbił bardziej od swojej matki (Wielbił bardziej niż Natalia Grimmjowa xD To tak można o_O?) A więc taki idiota truł wszystkim dupę, a w szczególności mnie i…

- Daj mi to! –warknął Hidan – Ja zacznę. A więc w pewnym domu żyła sobie kiedyś kobieta. Sama. Nie miała męża, dzieci, rodziny… Była sama… Nikt do niej nie przychodził… Dom, w którym mieszkała nie był zwyczajny…

A więc pewnego dnia, wracała z pracy… Drzwi były otwarte… Bardzo się zdziwiła, gdyż dokładnie pamiętała, że na 100% je zamykała… Weszła i zaczęła rozglądać się po całym domu. Nikogo nie było, a jednak miała nieodparte wrażenie, że ktoś za nią kroczy… Jakiś cień… Czuła oddech na karku… Odwróciła się, ale niczego tam nie było… Wtedy pierwszy raz pożałowała, że jest w domu sama… Całkiem sama… Poszła do łazienki i wzięła kąpiel. Po wyjściu umyła zęby i spojrzała w lustro. Jakiś cień przemknął za nią… Przerażona odwróciła się, ale niczego nie zobaczyła… Ubrała się i roztrzęsiona położyła się do łóżka… Nie mogła spać. Owinęła się szczelnie kołdrą i już miała spać… Nagle usłyszała trzask tłuczonego szkła… Zeszła na dół, ale nikogo nie było oprócz potłuczonego talerza… Pozbierała je… I znowu poczuła oddech na karku… Nie wiedziała co zrobić… Rozpłakała się… Zalana łzami znowu wróciła na górę i położyła się spać…  Nie wiedziała jak to się stało, ale zasnęła… Następnego dnia… Następnego dnia zeszła do kuchni, niechcący potrąciła kosz… Wysypały się z niej kawałki talerzu… Tego samego co wczoraj… Było na nim coś napisane… Złożyła kawałki i przeczytała napis „Zginiesz”… Nie czekając długo zadzwoniła po policję… Przyjechali, ale nikogo i niczego nie znaleźli… Kobieta wyprowadziła się z tego domu… Wróciła do swoich rodziców… Ale nadal czuła jak coś za nią kroczy… To było dla niej nie do zniesienia… Pewnej nocy… Czuła wręcz jak coś się nad nią unosi… Jak zbliża się do niej… Zaczęła krzyczeć… Ale to nic nie dało… Następnego dnia znaleziono zwłoki kobiety w jej pracy. Ubrana była w swój normalny strój… Pochowano ją i więcej nie zajmowano się tą sprawą… Do czasu, aż znowu nowy kupiec jej starego mieszkania znalazł ją u siebie. Leżała w pidżamie w łóżku... A minę miała krzyczącą… Jakby widziała coś… Jakby widziała jakiś cień…

- I co podoba się? –spytał nagle Hidan, a Sakura o mało co nie zemdlała.

Zatkała uszy na następne historię, ale ta, którą opowiedział Hidan nadal tkwiła jej w głowie…

Po „miłym” spotkaniu razem z Sasorim maszerowała do pokoju. Tam on zaraz się wślizgnął pod śpiwór, a Sakura pod kołdrę. Próbowała zasnąć. Ale nie mogła. W głowie miała nadal tą straszną historię.  Spojrzała się na plecy Akasuny.

-Ej, Sasori… Możesz dziś ze mną spać? –Spytała niepewnie

Odwrócił się do niej i ujrzała błysk jego brąz oczu. Wydawały się smutne i przesączone poczuciem winy.

- Ja… Nie. -Przypomniał sobie akcję po alkoholu i natychmiast stracił cały swój dobry humor.

- No proszę!

- Nie. W ogóle dlaczego chcesz, żebym z tobą spał?

- No bo…

Usłyszeli trzask talerza, a Sakura pisnęła ukrywając głowę kołdrą. W oczach miała maleńkie łezki. Akasuna z trudem powstrzymał śmiech. Ten jeden raz zrobi wyjątek, w końcu nic złego się nie stanie. Podszedł do łóżka Sakury. Odkryła się kołdrą. Widząc jej twarz nie mógł już się powstrzymać i parsknął śmiechem.

- Zamierzasz się ze mnie nabijać?

Sasori opanował śmiech i wcisnął się do łóżka Sakury. Splótł jej dłoń z jego, a drugą ręką zaczął bawić się jej włosami.

-Już śpij… To tylko jakieś brednie… Nie masz się czego bać… Jestem przy tobie…

Tak mnie urzekła końcowa scena, że aż uznałam, że wkleję wyjątkowo obrazek.